Zeeën van tijd

Gisteren kwam vriendlief langs. We hadden hem al die tijd nog niet gezien, want sinds hij met pensioen is heeft hij het drukker dan ooit met zijn klussen. We kennen het wel. Pensioen opent deuren en slokt tijd. Fijn dat hij er was, want de verwarmingsketel gaf geen druk aan en moest worden bijgevuld. Dat moet in de badkamer gebeuren terwijl iemand op zolder de ketel in de gaten moet houden. Fijn dat dit nu mogelijk was. Het werd heerlijk warm in huis. We hebben genoeglijk zitten babbelen. Met een hapje en een drankje erbij. Tegen zes uur ging hij weer en beloofde op het huis te passen als wij straks een week weg zijn.

Het was een guur dagje hier. Nat en koud, een 12 graden. Vorige week was het nog 24, dus de overgang is allesbehalve geleidelijk. Tijd voor een goeie film. Een Arthouse film dan maar. ‘His three Daughters’ van Azazel Jacobs. Drie dochters en een op sterven liggende vader. De dames verschillen hemelsbreed van elkaar en beoordelen elkaar voornamelijk op aannames, waardoor een en ander minder soepel loopt, dan ze zich hadden voorgenomen. Het inlevingsvermogen in elkaar is ook niet erg groot. Ze beschouwen hem allen als hun vader en daarmee staan ze elkaar danig in de weg. Aan het einde neemt het verhaal een onverwachte wending.

Lief leest ‘Een eeuw van licht’ en filtert Christiaan Huygens onder zijn vader Constantijn vandaan die zoveel ruimte inneemt in het boek. Ik lees wat van andere bloggers en bedenk dat we toch en vooral een volk van schrijvers zijn. Of is hier de moeder de wens van de gedachte(in variatie op een thema).

Het boek ‘Narcis’ van Judith Fanto is bijna uit. Mijn boekenleggersvoetjes moeten er nu omgedraaid in, anders zouden ze nog breken bij het wegleggen van het boek. Het is vrij confronterend met de komende verkiezingen in het kielzog, maar haar stijl van schrijven is onovertroffen. Het eerste boek, haar debuut ‘Victor’ is nu welhaast een must om te lezen.

Yvonne Keuls vraagt zich in haar column in Plus-Magazine af, wanneer iets een hobby is. Haar zus geeft aan: ‘Als je er niet voor betaald wordt’. Dan merkt Yvonne snedig op dat vrijwilligerswerk ook niet betaald wordt. Zus dient haar van repliek door te zeggen dat dát wel echt werk is, want ‘hoog aangeslagen en gewaardeerd!’ Dat is vaak waar, maar daarnaast is het ook niet vrijblijvend. Bij vrijwilligerswerk rekenen mensen op je. Kan je niet zeggen ‘Ik heb vandaag even iets anders te doen of geen zin’. Bij een hobby kan dat wel. ‘Een hobby heeft iets lulligs’, vond zus ook nog.

Dat is maar hoe je het bekijkt, want dat is afhankelijk van de waarde die je er zelf aan hecht. Als borduren iemand regelrecht een opwaardering geeft, vervult met trots over het eindresultaat, doet groeien, wie zijn anderen dan om te zeggen dat het iets lulligs is. Schilderen en schrijven zijn sinds ik het vrijblijvend mag beoefenen, in eigen tijd en eigen uur, een echte hobby geworden. Iets wat ik heerlijk vind om te doen. Net als koken overigens. Verliest het zijn waarde dan? Het voelt als een opwaardering van de vrije tijd, die er hier in de Hof voldoende gelegenheid toe geeft. Zeeën van tijd.