Heerlijk hoeft niet lang te duren

Het was een onderwerp in een van de blogs, die ik lees. ‘Waarom schrijf je eigenlijk.’ Ik denk dat het vooral te maken heeft met de aanzet tot je schrijven. Door de dagboeken van mijn moeder, vijf in totaal, die ik uit ging werken voor de familie en waarvan ik er, om regelmaat erin aan te brengen, één dag van haar per dag uitschreef. Vijf jaar lang iedere dag een bladzijde. Als daarna de bladzijde wit blijft, omdat ze plotseling was overleden, val je niet alleen in het gat van een moederloze wereld, maar ook in het gat van een schrijfloze dag en bemerkte ik dat er nog zoveel vragen lagen te wachten op antwoord.

Tijdens dat uitwerken van haar schrijfsels bemerkte ik nog iets bijzonders. Al die tijd verkeerde ik in twee werelden, het verleden en het heden. De dagen raakten verweven met elkaar en de gebeurtenissen ook. Bovendien kwam het gemis weer in volle hevigheid boven. Toch had het twintig jaar geduurd voordat ik aan deze klus begonnen was. Om de schrijfleegte op te vullen, beschreef ik onze tijd in antwoord op vraagstukken en passages uit mijn moeders dagboeken, die ik, na langdurig getwijfel, wereldkundig maakte via wordpress. Vanaf dat moment was het bloggen een feit.

Het lezersaantal loopt terug. Ik wijt het aan de frequentie of misschien omdat het hier meer over natuur en bezinning gaat dan in Nederland, waar veel meer door mij en ons ondernomen wordt en er tal van andere onderwerpen aan de orde komen. Aanvankelijk twijfelde ik over het bloggen an sich.

Toen bedacht ik me dat ik het schrijven toch zou blijven doen. Schrijven is zo waardevol voor mij, omdat ik er mijn eigen gedachten door kan stroomlijnen en het een uitlaatklep is voor alle fantasieën en ideeën die spontaan opborrelen. Bovendien is er af en toe iemand die aangeeft er inspiratie door op te doen. Zelfs als dat maar een handjevol is dan blijf ik dat doen. Zo vergaat het mij bij het lezen van andere bloggers ook. Vandaag kwam het onderwerp van het schrijven uit een andere blog.

Gisteren leek het een gure dag te gaan worden,maar ineens was de wind gaan liggen en scheen er een hartverwarmende zon aan een strakblauwe hemel. Dus wandelde ik naar achteren, waar Lief bezig was met de kappel. Even in de stoel met de zon op de toet en daarna nog een kleine gang langs de velden, waar de mais was geoogst en het afval voor de dieren die langs kwamen, reeën vooral, bleven liggen.

Ik moest denken aan het boekje wat ik lang geleden aan de kinderen voorlas, over een meisje in een Zuid Amerikaans land dat als speelgoed een maispopje had, die Kurumin of Koeroemin heette. Maar het boek vond ik niet meer terug op internet. De verdroogde bladeren nam ik mee net als een afgekloven maiskolf. Wie weet, kan ik die kleine Kurumin nieuw leven inblazen.

Terwijl ik over de vlakte van de voedselhof heenkeek werd de aandacht getrokken door de bladeren van de wilde bramen, wat een prachtige diep rood en oranje waren ze, echte blikvangers. Over het filosofenpad liep ik terug en bewonderde de trofeeën die Lief allemaal een plek had gegeven in de natuur. De herfstzon trok lange schaduwen van de bomen, de kousenbeentjes van Vasalis, en hier en daar lichtte een zonnestraal extra op.

Daarna wilde ik de maaltijd voorbereiden met feta en appel, die ik op voorraad had. Het werd een schotel van rode ui, paprika, courgette, Italiaanse kruiden en, in plaats van olijven, appelschijven. Een kwartier in de oven op 200 graden en daarna de feta in stukken er bovenop en nog eens tien minuten. Het bleek een dijk van een combinatie te zijn.. Een beetje van een recept en een beetje van mezelf. Heerlijk hoeft niet lang te duren.