Avontuur genoeg

Het is kinderboekenweek. Het thema is ‘Vol Avontuur’. Tijdens dit soort hoogtepunten van het jaar vind ik het altijd jammer om geen groep te hebben. Zo’n thema maakt het dubbel uitdagend om aan de slag te gaan. Bij Jaapleest.nl wordt het boek Oskar en ik van Maria Parr aangeprezen, als bewijs dat er heel veel avontuur in en rondom het huis te vinden is. Het doet me denken aan de tijd dat we op kamp gingen. Doorgaans in de maand september. Daarbij werd steevast het projectverhaal gespeeld en verder uitgediept door ons en de ouders. Dat was op zich al spannend genoeg.

Er waren perioden met heel veel toeters en bellen om een decor te maken, maar er was ook een tijd dat we het bos zelf als decor gebruikten en dan blijkt dat je, heel simpel, met één bomenlaantje al een heel spannend avontuur kan beleven, door bij iedere derde boom of zo een opdracht te geven, of iets kleins te laten gebeuren. Tijdens de tocht werden we altijd weer geboeid door de kinderen zelf die vol vuur met het verhaal aan de haal gingen en er hun eigen grote avontuur van maakten. Voor ieder verschillend, afhankelijk van het inlevingsvermogen.

Het allerleukste is natuurlijk om je eigen avontuur te verzinnen. Wat vind jij spannend, hoe zie je dat voor je, wie kom je tegen, hoe loopt dat af. Kinderen zijn er meester in en hoe jonger hoe onbevangener. De wereld kan niet vol genoeg zitten met die plotselinge wendingen en verhalen op je pad.

In deze tijd mis ik natuurlijk ook mijn werk van nog niet zo lang geleden. Het recenseren van jeugdboeken voor het blad Mensenkinderen. Met ons redactieteam heerlijk brainstormen over de nieuwe items, boeken die over het thema gaan, alles wat niet gemist mag worden. Gelukkig zijn mijn kinderen volop met de kleinkinderen in de weer met boeken en kan ik af en toe uitpakken met een van die ‘klassiekers’ zoals het nieuwste boek ‘Krekel’ van Annet Schaap, die je als aanvulling met een gerust hart kan aanschaffen net als haar eerste boek ‘Lampje’. Een en al avontuur, deze nieuwbakken klassiekers.

Hier op de Hof hebben we zo onze eigen avonturen. Gisteren tijdens de brunch liep er een kleine Heidewitvlakvlinder over de tafel. Dat heb ik, met een foto erbij, natuurlijk opgezocht. Het was zo grappig om het beestje zijn acrobatische toeren te zien verrichten terwijl hij alle voorwerpen aan het verkennen was. Een afbeelding van het beestje liet een vrij stoere nachtuil zien met een kop vol ‘manen’ in dezelfde bruine kleur als de leeuw. Indrukwekkend. Ook als rups met al zijn wolligheid.

Lief was de bollen in de grond aan het stoppen en ondertussen droomden we het voorjaar in de Hof bij elkaar. Een waterval aan boshyacinthen, anemonen, irissen, Siberische tulpen, sneeuwklokjes die zich natuurlijk als een kleed van tere vrolijkheid zou uitspreiden. En met hun komst de Flower Fairies van Cicely Mary Barker. Dat kan niet anders.

Uit de grond die klaargemaakt werd voor de bollen kwam het oude puin naar boven, die de slopers van de grote paardenstallen overal hadden achtergelaten toen Lief het huis pas in zijn bezit had. Enorme bakkeien en stapstenen. Opnieuw een stukje geschiedenis dat was gaan leven in zijn hoofd. Zo is immers de hele Hof ontstaan, door het puin stukje bij beetje eigenhandig op te graven en te hergebruiken waar mogelijk om daarna een boom te kunnen planten en voort te borduren op de kleine verwaarloosde boomgaard die er lag.

De snel in elkaar geflanste bladerdeeg-appel/vijg baksels bij de thee maakten luilekkerland op de veranda van de Datsja met uitzicht op de bosnimf en haar zonnige bos. Terwijl ik terugliep naar huis pakte de hemel zich in donkere grijsblauw tinten samen. Avontuur genoeg.