Ook dat maakt de wereld een stukje mooier

Het wordt toch een echte herfstweek. Gisteren zag ik de buurvrouw al houtblokken uit de stapel naast het huis trekken. Er is een toom ganzen neergestreken in de tuin van de buurman, of heeft hij ze gekocht. Ze snateren zich door het gras. Dat hadden we nog niet eerder gezien.

We gaan naar het tuincentrum in Pécs om bollen te kopen. Lief heeft een aantal perken of grondjes vrijgemaakt, dus ze kunnen er zo in. Een aantal bollen bij het beeld op de Olympus en de rest in de drie grondjes op de citadel. We gaan voor de stinzenplanten, de boshyacinthen en de sneeuwklokjes en kopen zaden van inheemse planten die nu in het najaar te zaaien zijn, waaronder de daslook, het vergeet-me-nietje, het grasklokje, de zonnehoed, de klaproos en de papaver.

Via de proeftuin van Anke Riesenkamp, omdat we toch altijd naar nieuwe inspiratie en andere proeftuinen of voedselbossen speuren, kom ik terecht bij de Dorodango, het zijn modderballetjes, die gedraaid worden van grof gezeefde grond die daarna met fijn gezeefd zand glanzend worden gemaakt. Ik zocht er naar, omdat ik aanvankelijk dacht dat het zaadballen waren, maar dat is het dus niet. Het is een Japanse kunstvorm en het uitgangspunt spreekt me aan, want het was in Japan een bezigheid voor kleine kinderen op school.

Professor Fumio Kayo bezocht een ‘nurseryschool’ in Kyoto in 1990, waar kinderen en zelfs leraren deze ballen van klei aan het maken waren. In een notendop leer je een flinke dosis geduld te hebben, je doorzettingsvermogen te sterken en te leren van je fouten. Mooie eigenschappen voor kinderen om zich eigen te maken. De techniek door Kayo geïntroduceerd bij groter publiek, viel in de smaak en werd vervolmaakt tot een kunstvorm ‘Hikaru Dorodango’, door de kleiballen na het uitharden met verfijnd zand te polijsten.

Geen zaadballetjes dus, wel mooie objecten. Het lijkt me enig, omdat eens uit te proberen met een hele groep kinderen. Een aantal jaren geleden waren vriendinlief en ik aan het spelen met rivierklei in de uiterwaarden van de Lek. Het was een heerlijke bezigheid. Er stond een harde wind, er was voortdurende beweging in het water. Onze haren wapperden in ons gezicht, alles was zon, wind, wolken en water. Klei uit de rivier opgediept en boetseren maar. Soms ronde vormen, soms om het even wat het worden zou, het gaf zo veel voldoening om letterlijk een met de natuur te zijn. Het is een prachtige herinnering en heeft natuurlijk ook niets met zaadballetjes te maken en heel in de verte misschien iets met de Dorodango.

Met dat in mijn achterhoofd, één zijn met de natuur, gaan we naar dat grote tuincentrum aan de rand van de stad en zullen eens kijken of ze ook die inheemse soorten hebben, waarmee wij zo graag onze andere inheemse kruiden en planten, die nu vanzelf opkomen in de voedselhof, aan te zouden willen vullen en uitbreiden.

Een leuk alternatief voor de vindstenen en vindschelpen die je als vriendelijke groet achterlaat voor wie het maar vindt, zijn de zelfgemaakte zaadbommetjes, die je overal waar maar grond te vinden is, kunt lanceren. Bloemenvelden toveren, hoe leuk is dat. Ook dat maakt de wereld een stukje mooier