De vervoering van de kinderen

Ik las net in de boekenrubriek van het NRC dat Thomas de Veen zich afvraagt hoe we de verbitterde geest weer in de fles kunnen krijgen. Stel je voor dat er een Aladin is die dat voor je kan bewerkstelligen. Na het debat van gisteren zou ik er onmiddellijk gebruik van maken. Niet de geest in de fles, maar alle demonen van het kwaad graag en anders nemen we de Hasselbramen uit het Hasselbramenbos van Pluk en onze befaamde Annie M.G. Schmidt, zodat iedereen weer gaat touwtje springen, tollen, steppen, flierefluiten, kaatseballen, krijgertje spelen of bokkie Pié met z’n allen, zodat ze alles wat kwalijk is, vergeten zijn. Dromen van vergetelheid helpen een beetje, maar als ik dan in de ochtend wat dingen lees, zakt me de moed nog meer in de schoenen.

Klein berichtje. Hans Rijkhof, oud-eigenaar van drogisterij Woortman op de Neude, is afgelopen vrijdag overleden. Voor Utrechters was hij een begrip. We zijn er allemaal wel eens aan de hand van vader of moeder binnengelopen, om kamfer te halen of talkpoeder, uierzalf of haarlemmerolie. Hij stond ruim vijftig jaar lang in zijn witte jas in de winkel. Aan het interieur was al die tijd niets veranderd. De tijd had er stil gestaan. Toen hij vorig jaar ziek werd, was er niemand die de iconische drogisterij zou overnemen en na 174 jaar sloot de winkeldeur zich voorgoed en daarmee ook een hoofdstuk uit het verleden.

De bioclub kwam vanmorgen bij elkaar. We hebben afgesproken om niet meer te gaan zoomen. Het is niet goed verstaanbaar en ook te onrustig, omdat een gesprek opgang komt waaraan het moeilijk deelnemen is. Wel heb ik een brief gestuurd met mijn bevindingen, waarbij ik aangaf vooral in het boek te missen hoe de dames het voor elkaar kregen om én een gezin te hebben, kinderen te krijgen, Elizabeth Anscombe had er zeven, les te geven, te blijven studeren en filosie-lezingen te houden, boeken te schrijven en nachten door te halen. Daarnaast verzette ze bergen werken voor de filosoof Wittgenstein. Hoe dan, vroeg ik me af.

Toen ik twee dochters had en zwanger was van de tweeling zat ik in het laatste jaar van MOA Nederlands. Ik studeerde ‘s nachts en het gebeurde meer dan eens dat ik dan de tijd vergat en in de vroege ochtend nog snel een hazenslaapje kon doen alvorens het gewone leven weer een wending nam. Maar bij deze vrouwen was de keuze voor het leven.

Ik hoor het de volgende keer. De biografie die nu uitgekozen werd, is die van De Machineman, de tijden van Eise Eisinga door Sandra Langereis. Eise was een amateur astronoom en bouwer van het planetarium in Franeker, dat in 2023 aan de Unesco-Werelderfgoedlijst werd toegevoegd. Geen lichte kost stel ik me zo voor. Wel weer leuk om te bezoeken. Het komt op de lijst.

Met de beide dochters hebben we viltpakketten aangeschaft. In November gaan we een weekend naar Staphorst en dan zorgen we altijd voor wat huisnijverheid, zo heb ik ze voor twee jaar terug leren etsen in tetra en wordt het nu wolvilten. Ik koos voor een muisje, zodat Piep gezelschap heeft onderweg, als ik en route ben.

Op FB zie ik een filmpje van mijn lieve vriendin in zinnige zaken, waarin de 84 jarige Tamahara Nagata uit Tokyo te zien is. Hij is een verhalenverteller en hij heeft een concept bedacht om eerst met twee kleppende houtstaven door het buurtje te wandelen om vervolgens, als de rattenvanger van Hamelen kinderen uit de buurt op zich toe te zien snellen, die hij allemaal voorziet van een zelf samengestelde lollie waarop de voorstelling kan beginnen. Een verhalenverteller met op zijn kar een Kamishibai. Het is te vinden op Street Storytellers[Kamishibai} op YouTube. De kinderen kijken ademloos toe. Prachtig om te zien en dan in het bijzonder de vervoering van de kinderen.