Er is nog zoveel dat aan de uren knabbelt

Nog maar een maand en dan zijn we allemaal weer samen. De kinderen met alles en iedereen en wij. We zullen een week samen doorbrengen in een grote B&B met een verwarmd zwembad buiten. Een keer in een paar jaar ondernemen we zoiets. De laatste keer was zelfs lang geleden in Frankrijk. We sparen er voor, door iedere maand wat geld door te sluizen naar onze superheld, die van sparen weet. Er zijn een aantal voorwaarden. Voldoende kamers, ieder een eigen plek dus, veel ruimte en vertier binnen of buiten voor de kinderen zoals dat zwembad. We gaan van zaterdag tot zaterdag en ik kijk er naar uit.

WordPress vraagt hoe we de feestdagen doorbrengen. Doorgaans maken we onze eigen feestdagen en het kan ook zomaar spontaan andersom beginnen. Zodra we allen samen zijn, is het feest. Zo simpel ligt het. Er zijn geen verplichtingen. Elke datum die beter uitkomt voor iedereen telt. Kerst drie dagen eerder? Geen enkel probleem. Oud en nieuw wel of niet, maakt ook niets uit. Uit de tijd van ons jonge gezin staat de spagaat die we moesten maken me nog helder voor de geest. Een dag bij de ene en een dag bij de andere familie en voor jezelf ergens iets tussendoor. Dat is gewoon niet fijn. Vier het samen en maak afspraken met anderen erna of ervoor. Dat geeft mij in ieder geval oneindig veel meer feestelijke gevoelens.

Nu ik een aantal maanden hier vertoef, zijn de familiedagen dubbel zo veel meer waard geworden. In de wintermaanden ben ik zeker vijf maanden in Nederland en Lief ongeveer twee. Op de hoogtijdagen zijn we samen. Dat is heel plezierig maar een grotere winst is de intensiteit van dat samenzijn. Diep van binnenuit de beleving delen en er vervolgens weer op teren, want daar helpt het uiteindelijk bij, tot de hereniging en dat geldt dan voor alle partijen als ze weer de achterblijver zijn.

In de verhalenbundel van Jan Brokken ‘De weemoed van de reiziger’ komt het Rietveldhuis en haar bewoonster Truus Schröder-Schräder voor in een verhaal over die markante muze van Rietveld. Het huis hebben ze samen na de dood van haar man ontworpen en Truus is er altijd blijven wonen. Nichtlief had het me al verteld, een boek met snufjes kunst, snufjes reizen, snufjes Utrecht, snufjes filosofie en ze vond het allemaal bij mij passen. Er staat een hele verhandeling in over de beroemde Rood-Blauwe stoel en de Steltman stoel. Ontwerpen van zijn hand, die voor een deel zowel handmatig als fabrieksmatig in elkaar zijn gezet.

Een vriend van Jan woonde twee jaar in de kamer beneden, waar oorspronkelijk het architectenbureau van Rietveld en Schröder gevestigd was. Voor Utrechtse begrippen is het een uniek huis. Truus zegt over haar verhouding met Rietveld: Hij gaf mij het medicijn waarmee ik zou durven leven. Leven vanuit je zintuigen en vanuit die gewaarwording jezelf opbouwen, bewust worden. Wat je zintuigen ervaren dat moet je hoog aanslaan. Elementair zijn. Niet de hoeveelheid die telt, maar de kwaliteit. Ik was er rijp voor en hongerig. Ik had zoveel gemist’. Truus volgens Rietveld: ‘Jij strooit ideeën om je heen’ en ‘Wat ik het meest in je bewonder is je verwondering’.

Iets om even op je in te laten werken vooral als Truus aan het eind van haar leven nog schrijft: Als je in staat bent om van uit jezelf te leven, kun je spreken van een geslaagd leven.’ Al moet ze toegeven, dat dat slechts zelden lukken zal.

De Weemoed van een Reiziger brengt je op veel plekken en het heerlijke is dat je het na een verhaal kan laten rusten tot er een moment is voor het volgende. Op dit ogenblik past het zeer in de tijd. Er is nog zoveel dat aan de uren knabbelt.