Weidsheid, schoonheid en stilte

Confetti was de schrijfingang van vanmorgen. Onmiddellijk moest ik denken aan de spikkels op de golfjes van een kalm water als de zon er laat haar licht op laat schijnen. Maar ook aan de lol die we met de kinderen van de groep hadden, als de wind alle bladeren op een grote hoop had laten waaien in de herfst. Niets leukers dan er doorheen ritselen met je voeten en daarna met handen vol ze in de lucht gooien, zodat ze weer naar beneden zouden vallen.Staaltje confetti-leut van de natuur. Natuurlijk konden de bloesembomen ook niet uitblijven. Hier op de Hof met al haar wilde pruimen en kersenbomen, mirabellen en kroosjesbomen dwarrelen er na de lente aardig wat wolken confetti naar beneden en in de zomer of de herfst met de val van het fruit het doen ze het nog eens dunnetjes over. Om over de Japanse bloesembomen maar te zwijgen. Confetti genoeg.

Stef Bos heeft het in zijn nieuwe column in de Zin over Voltaire en Nietzsche, en hoe we in deze tijd de grote denkers missen. Hij haalt een bekend zinnetje van vroeger aan: ‘Wat je zegt ben jezelf’ en hoe waar het is wat daar staat. Als een ander wat over jou te zeggen hebt, zegt het meer over degene die dat zegt. Dat is mooi hè. Als je dat kan bedenken en je niet gelijk in de emotie schiet. Dat geduld en die wijsheid zou ik wel willen hebben.

We waren gisteren de film 45 Years aan het kijken in navolging van The South Path. Ook een ouder echtpaar en een wonderlijk ontdekking, waardoor hun leven vooral een moeizame wending neemt. Jaloers zijn op iemand die nooit met de man getrouwd is geweest met in je hoofd de veronderstelling dat dat had kunnen gebeuren als niet…Als/Dan is geen slimme leidraad en jaloezie op zo’n leeftijd is bijna niet meer mogelijk, bedacht ik me. Of in ieder geval, dat zou er niet meer moeten zijn. Blijf in gesprek, praat het uit, stop niets weg in die donkere krochten van je ziel. Daar worden we niet vrolijker van, integendeel. Midden in de film werd ik gebeld. Het was vriendinlief die video-belde omdat de kamer vol zat met de reünie-gangers. Zo gaaf om al die vertrouwde koppies te zien. Geen idee hoe ik er aan de andere kant uitzag, want moe en murw, haha. Ze herkenden me in ieder geval nog, maar verstaan kon ik ze nauwelijks. Toch was het heel fijn.

Klaas Vaak was kennelijk door zijn zand heen, want ik was om twee uur klaar wakker. Ik begrijp hier de honden niet, die buiten op het erf de wacht moeten houden. Ze slaan geregeld aan en ik heb niet de indruk dat er dan gekeken wordt of er iets mis is. Zelfs het bejaarde mottige scharminkeltje van de buurvrouw doet mee, vlak onder ons open raam wel te verstaan. Dat is vast ook een van de oorzaken. Maar als je niet op onderzoek uitgaat, dan sla je de plank toch mis als er ineens wel wat zou zijn. Blaffende honden en bosmaaiers zijn helaas alom vertegenwoordigd. Zaak is je er niet aan te gaan ergeren. Soms lukt dat de ene keer beter dan de andere.

Gisteren zaten we op de grens van het bos en de nieuwe voedselhof en we hadden het uitzicht over de grote wolkenpartijen die langzaam maar gestaag langs dreven als grote schepen van licht en lucht en ik bedacht hoe dankbaar je kan zijn voor zo’n uitzicht met die weidsheid, schoonheid en stilte.