Altijd weer een feest

Nog snel de rijpe vijgen geplukt voordat ze voos door de wespen uit de boom op de grond ploffen. Iedere dag een maaltje. Gisteren wilde ik gekarameliseerde vijgen met kip maken, maar door het schilderen, twee doeken afgemaakt en aan het grote doek verder gegaan, was ik eigenlijk te laat en te moe om er nog aan te beginnen. Wel heerlijke gebakken spruiten met ui, paprika en kip en aardappeltjes gemaakt. Zo’n tijd geleden.

Gisteren hadden we zin in een échte film en hadden het Zoutpad gekozen. We hadden het boek alle twee gelezen en het lag ons zeer na aan het hart. De beschrijvingen van de natuur en het gevecht ermee door de ziekte van Moth was iets dat we ons heel goed voor konden stellen. Alle drukte om de reputatie van de schrijfster en wat nu wel of niet waar is van het verhaal boeide ons eigenlijk niet. Het was een pakkend verhaal, goed beschreven en daar draait het wat ons betreft vooral om. We hebben elk detail van de film dan ook goed in ons opgenomen, vooral omdat we het op de Ipad keken, omdat de televisie het al een tijdje heeft begeven. Dan word je letterlijk en figuurlijk met je neus op de feiten gedrukt. Naar onze bescheiden mening komt de film, met het boek in je achterhoofd, heel goed uit de verf. De strijd, de natuur, de summiere aanwijzingen naar de beginsituatie en het waarom ervan. Goede acteurs, mooi beelden van de natuur en van de worsteling en gaandeweg de film verbreden de beelden zich, net als hun blik op de wereld, zoals er in de VPRO-recensie wordt gezegd, waarin het camera werk van Hélène Louvart wordt geprezen. Wij hebben er met veel genoegen naar gekeken en bedacht, dat we hier ons eigen (zout)pad hebben om te ontginnen. (De voedselhof). Werk tot in de Eeuwigheid.

Zoonlief belt en zit met de kleine Njong aan het ontbijt. Maar die is allang niet klein meer en praat, als hij niet verlegen is, al heel wat. De reis naar Ambon en Bali is heel goed bevallen en vooral de laatste tien dagen op Bali, een wonderschone plek met veel zee, zon en schoonheid. Ze hebben een pan vol met de prachtigste schelpen. Geweldig mooie exemplaren zitten er tussen. ‘Parels van de zee’ vind ik.

In het boek Het Kwartet vindt een kleine kentering plaats als de vier vrouwen zich meer gaan roeren binnen de wereld van de filosofie. Ze verwerpen de filosofie van het logisch positivisme van Ayer, die met zijn boek Language, Truth en Logics aardig wat te weeg had gebracht in Oxford en Cambridge. Zijn analytische filosofie liet geen ruimte voor levensvragen. Maar de vier vrouwen, met de oorlog nog maar net achter hen, verzetten zich tegen die rationalisering, waar het gevoel niet meer aan te pas kwam. Samen pleitten ze voor de herwaardering van de moraalfilosofie.

In onze gesprekken over het boek voelen we onze verbondenheid des te meer en niet alleen is het boeiend om samen over de verschillende vormen van die filosofiegeschiedenis te praten, maar onderscheiden we ook op onze eigen manier de zin van de onzin. Ik vertel Lief hoe boeiend het was als je begint met het principe van de filosofie aan kinderen van vier tot zes te leren. Namelijk het stilstaan en de bewustwording van een object, een glas, een stuk fruit, een sleutelhanger, door te observeren, te voelen, te ruiken, te kijken en eventueel te proeven en door het te laten omschrijven. Het leverde in de filosofielessen altijd prachtige momenten op, waarbij de kinderen in de groep feilloos de diepte in konden gaan door hun schrandere opmerkingsvermogen. Dat is de waarde van de aandacht voor de filosofie in het bijzonder. Altijd weer een feest.