Druiven in de pan en zeven maar

Nichtlief en ik hebben via de app wat oude foto’s uitgewisseld. Mijn moeder in haar dienstje, opa voor het huis in de Meloenstraat, in middels tegen de vlakte, mijn moeder en haar opoe in de Dahliatuin. Een gekleurde trouwfoto van haar ouders. ‘Wat een mooie rijzige vrouw was jouw moeder’ vond ze. Inderdaad en vergeleken bij mijn iets kleinere vader zonder haar viel dat nog meer op. Het huis in de Meloenstraat is tegen de vlakte gegaan, maar ik vind wel een oude foto van het huis ernaast van de kruidenier van mijn moeder. Hij bracht altijd de boodschappen aan huis en je mocht er aan het eind van de maand op de pof kopen. Dat was wel nodig met ons grote gezin. Grappig. Ik kende de foto niet. Nostalgie ten top.

Gisteren kon ik geen foto’s bij de blog plaatsen omdat er geen ruimte meer was, dus vanmorgen begon ik met opschonen hier en daar. Als je je nou verveeld, is dat een klus die je aan kan pakken. Mijn hemel wat is het toch altijd een werk. In het begin liet ik de foto’s groot staan en dan verlies je nog meer ruimte.

Het schrijven van vanmorgen ging over veren en alle sprookjes, boeken en verhalen met en over veren kwamen langs. Achter dat deurtje verbeelding in mijn hoofd zit nog altijd aardig wat opgeborgen, een onuitputtelijke bron welhaast, kan ik stellen. Iedere keer als ik het op een kiertje zet of langs de planken speur rollen er verhalen naar beneden, bestaande en nieuw verzonnen verhalen. ‘Wil je geen kinderboek schrijven’, vroeg nichtlief. Maar ik ben geen afmaker. Ik verzin ze, schrijf ze uit en dan is het klaar. Die andere dingen, verhalen opsturen, uitgevers proberen te vinden en dat soort werk, ligt me niet heel goed. Illustreren ervan dan weer wel. Er zijn hele grappige tekeningen naar aanleiding van de verhalen ontstaan.

Ach ja, zoals ik eerder schreef, de dagen zijn te kort of de wensen te lang. Gisteren een snelle opzet gemaakt in grisaille van mijn, dit jaar overleden, schoonzusje of was het alweer vorig jaar. De tijd vliegt ook op vleugels. Het was fijn om in een paar streken toch al een rake gelijkenis te schetsen. Nu eens kijken of het wil lukken met het aanbrengen van de glacis.

Tussendoor heb ik gisteren aardig wat aan druif van takken en takjes ontdaan. Ze gaan zometeen in mijn pannetje voor de druivensap. De vijg smeekt me om zijn rijpe vruchten bijtijds te plukken, maar die geeft zo overdadig dat we echt wat laten hangen voor de vogels. Ze vallen er dan wel van af en dan wordt er nog aardig door het grondvolk van gesmikkeld.

De laatste was is gedaan. Zoonlief belde. Ze zijn weer een beetje bijgekomen van de lange reis. Zo’n vlucht gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Ik ben benieuwd hoe het met zuslief gaat, die direct bij aankomst dezelfde dag met mijn andere twee zussen een paar dagen naar Wijk aan zee gingen. Spijtig om dat te missen, maar ook fijn voor hen, dan konden ze naar hartenlust wandelen zonder mijn zen-tempo. Maar nu even haast maken. Druiven in de pan en zeven maar.