Keurig uitgekiend door de weergoden

Na een goede nachtrust op het logeerbed, altijd weer fijn om te horen, volgen snelle ochtendrituelen en om negen uur zaten we aan een ontbijt. Met de Leidse nagelkaas, die heel wat voeten in de aarde had, voordat onze logee hem had weten te bemachtigen, omdat een van de kaasboeren waar hij nul op rekest haalde, hem verteld had dat het Kanterkaas zou heten en bij de volgende kaas’juwelier’ zoals hij het noemde, hadden ze de Kanterkaas wel. Hoera, met een flink stuk rijker richting huis, waar al ras bleek dat het een traditionele harde Friese kaas uit het Westerkwartier bleek te zijn. Ze is herkenbaar aan de platte afgeronde vorm met scherpe rand aan de onderkant. Altijd mooi als iets een anekdote wordt, stof tot praten voor een volgende keer.

Lief werkte nog wat op het land en nichtlief en ik haalden onze gesprekken op over onze gezamenlijke geschiedenis, hoe ik mijn lief en zij de hare ook alweer had leren kennen. Oma en opa kwamen langs en haar vader en mijn moeder, broer en zus. Hoe zat het ook alweer. Er deden allerlei verhalen in de families de ronde en zaak was om waarheid van onvervalst aandikken te onderscheiden. Zij wist weer wat meer te vertellen over onze Opa zijn arbeidzame leven, had er ergens nog een foto van.

De caravan kwam aan bod, om af en toe te ontsnappen aan het Amsterdamse en natuur te snuiven in de buurt van Zutphen en toen haar Lief weer terugkwam lichtte ik een tipje van de sluier op over het projectonderwijs in het algemeen en het benaderen van kinderen in het bijzonder. In dat soort verhalen verlies ik mezelf in een soort verlangen, nostalgie ook, maar tevens met de hoop dat het op een dag nog eens bewaarheid wordt op heel veel scholen. Ik gun het de kinderen zo.

In de middag stond Zsolnay op het programma, een staaltje van de Hongaarse porseleincultuur, maar eveneens alles wat te maken had met het rijke culturele en kunstzinnige leven. De statige trappen(!)met de hoeveelheid beelden er langs, met als ondertoon de klassieke piano of fluit van de muziekschool geven het een sfeer waarvan je droomt als je als jong broekie zou willen gaan studeren.

Af en toe moest ik even bijkomen op een muurtje of een bank, maar die waren er gelukkig genoeg. We gingen naar het kleine winkeltje met snuisterijen en een handjevol brocante, waar de prijzen naar Westerse maatstaven waren opgeschroefd, vergeleken bij de vorige keer dat ik er was en naar de Zsolnaywinkel aan de overkant, waar we ons vergaapten aan het aanbod porselein. Soms prachtig, soms foeilelijk, maar dat is te allen tijde een kwestie van smaak. Er stonden ook prachtige kommen bij met een kloeke vorm en blauwe en groene uitwaaierende tinten, dus vroeg ik aan nicht of dat niet iets was om cadeau te geven aan hen, omdat ik hier geen boeken kan kopen en ze er nu een uit de verzameling had gehad, maar we zo graag iets samen wilden geven aan hen samen.

We vroegen aan de verkoopster of we ze even mochten zien, want al het porselein stond achter rode linten of glas. Ze begon ze een voor een te voorschijn te halen en zette ze op een rubber matje neer bij de kassa. Het bleek dat we ze zo beter konden bekijken. Ze hadden alles in zich wat een goede kop nodig had. De keuze was snel gemaakt. Een blauwe en een groene. Zorgvuldig werden ze ingepakt in vloeipapier en een doos, die weer in een papieren tasje werd geschoven. Top.

Langs het tegelhuisje en de metalen vernuftige kunstbrug over de weg weer naar de auto, om thuis nog even uit te rusten, omdat we door hen waren uitgenodigd voor een klassieke Hongaarse maaltijd dichtbij. Lieve bediening, redelijk eten met teveel van alles en thee of koffie toe. Donkere wolken pakten zich samen en de eerste druppels vielen bij het binnenrijden van het dorp. Daarna ging het los. Een en ander keurig uitgekiend door de weergoden.