Al het leven kent een keerzijde

Hé, de kerkklokken beieren zeker tien minuten lang. Het is maandagmiddag 15.00. Of er wordt getrouwd, of er is iemand overleden en dan is het vreemd om in een betrekkelijk klein dorp te wonen, waar je zou verwachten dat iedereen iedereen kent, maar dat is niet zo. Het ligt aan ons. We zijn behoorlijk op onszelf. Misschien wel omdat je hier slechts een piepklein winkeltje hebt, dat op variabele tijden open gaat en die zijn op z’n minst onduidelijk te noemen en er is een postkantoortje, niet meer dan een loket in hetzelfde winkeltje. Een praatje aanknopen is er nauwelijks bij.

Net gingen we boodschappen doen in het stadje, tien minuten verderop. Met ons boodschappenkarretje vol voor vier dagen stonden we te wachten tot de man voor ons zijn betamelijke hoeveelheid op de band had gelegd. Daarna konden wij. Lief was er mee bezig en op een gegeven moment knikte hij naar iemand. Ik keek om. Vaag bekend, dat wel. De man stak een hand uit naar Lief en daarna naar mij en de jonge vrouw evenzo. ‘De buurman van de overkant en zijn dochter’, vertelde Lief toen wij konden inpakken. Een vriendelijk gezicht. Hè verdorie, wat moet je ook alweer zeggen als je iemand tegenkomt. Ja ‘Jo Napot’ en daarna dan. ‘Hogy van’. ‘Hoe gaat het’, blijkt dat te zijn en dan maar hopen dat dat een eenvoudig antwoord kent.

Lastig als taal het middel bij uitstek is en communicatie een van je levensaders. Engels is hier bij de oudere medemens nog niet echt een begrip. Duits alleen bij een enkeling, maar liever niet. Frans valt af. Dan wordt het toch een stuk lastiger. We lachten naar elkaar en ik kon van zijn gezicht de vriendelijkheid aflezen. Dat was alvast een waarneming.

Naar aanleiding van de vier vrouwen uit het boek ‘Het Kwartet’, hadden Lief en ik een leuke discussie over het fenomenologisme, een filosofiestroming ‘die de essentie van ervaringen bestudeert zoals ze zich direct voordoen aan het bewustzijn, los van wetenschappelijke of theoretische aannames’. Als leerkracht leer je zo objectief mogelijk te observeren. Dus geen veronderstellingen, geen aannames, alleen dat wat je ziet gebeuren. De handeling op zich, zonder de gedachte erachter. Moeilijk, maar eenmaal in je vingers, ook weer heel verhelderend.

Met natekenen is er vaak sprake van het feit dat je tekent, zoals je denkt te weten dat het eruit ziet, in plaats van hoe het in werkelijkheid is. Op die manier kan je perspectivisch geweldig de fout ingaan. Maar als je dat bewust doet is het de vrijheid van de kunstenaar om de wereld naar zijn hand te zetten. Bij een realistische tekening niet. Dan wordt het een vergissing.

Als voorbeeld gaf men: De poes in de kamer. Als je in die kamer op een stoel zit en je leest de krant en je zag voordat je begon met lezen de poes in de rechterhoek zitten, maar als je daarna de krant laag houdt en rond kijkt, je de poes in de linkerhoek ziet zitten, dan kan je er niet vanuit gaan dat hij daarheen gelopen is, want je hebt het niet gezien. Het geeft weer een hoop stof tot denken. Wat is wijsheid. Misschien weet ik het aan het eind van het boek.

We hebben de pectine en de suiker gevonden, zelfs een bekend Nederlands merk dat de verhouding 1:4 belooft. Dat is heel veel suiker minder. Ik zal alle lege potten in de vaatwasser zetten en op het volledige program laten draaien. Dan hebben we genoeg voor dat weeshuis.

We zagen de film ‘A New Kind of Wilderness’, van Silje Evensmo Jacobsen. Het gaat over de keuze van de familie Payne, om in de Noorse bossen op een kleine boerderij zelfvoorzienend en vrij en ongebonden hun leven te gaan leven met de vier kinderen. Bij een grote verandering in de samenstelling moeten ze verhuizen. Over natuur, levensvraagstukken, rouwverwerking, onmacht, onverwachte voordelen en liefde. Een prachtige film met een boodschap. Al het leven kent een keerzijde.