Precies datgene wat je nodig hebt

Niet leven vanuit angst maar vanuit vertrouwen, las ik vandaag. Dat zinnetje blijft me achtervolgen alsof het roept om uitgediept te worden.

Eerst heb ik vandaag de tweede opdracht van de schrijfcoach bekeken en uitgevoerd. Het werkt bevrijdend op de een of andere manier. Het zijn losse flarden. Het doet me een beetje denken aan het jaar dat ik herstellende was van een flinke dip en waar ik uit kon klimmen met behulp van een psycholoog en The Artist Way, het boek van Julia Cameron. Niet vanuit de een of andere cursus of iets dergelijks, maar gewoon. Op eigen houtje, in eigen tijd en eigen uur. De bedoeling was om iedere ochtend drie bladzijden te schrijven. In mijn geval werd dat typen, want als mijn vingers over de toetsen kunnen dansen komen de verhalen vanzelf.

Ik beschreef het begin van zo’n dag. Het straatorkest dat al om zeven uur begon met drilboor en de klank van ijzer op ijzer van de werkmannen aan de overkant, de dunne kinderstemmetjes en het bassen van de ouders tussendoor als men schoolwaarts ging, de klok van de buurman die nooit op het hele uur slaat, zeven keer, de krakende trap van de zolder als zoonlief naar beneden ging.

Voor je neus wegschrijven was het advies, niet nadenken, doen. Een ander moment was het op stap gaan met je fototoestel en alles vast leggen waar je normaal niet snel naar zou kijken. Alleen met jezelf een keer per week de natuur in of naar een museum, de bibliotheek of een kleine kroeg. Het toestel noemde ik mijn ‘oog voor kunst’-oog. Het hielp. Ik had er echt baat bij. En met de begeleidende gesprekken van de psycholoog was ik met een half jaartje gelouterd en kon aan de terugkeer in het dagelijkse bestaan beginnen.

Als je het nou hebt over leven uit vertrouwen dan werd dat in die periode toch echt wel bewerkstelligd door het schrijven iedere dag, de uitstapjes en de gesprekken. Zodanig zelfs dat ik stellig kon vermelden klaar te zijn met de wekelijkse sessies. De angst voor het terugkeren was nog niet helemaal weg, daar zat nog een grillig staartje, maar door het toenemen van het vertrouwen werd ook dat laatste restje glad gestreken. ‘We zijn er weer’, was mijn gedachte. Eenmaal op mijn vertrouwde stoel, met al die lieve koppies om mij heen, zeilde de energie als vanouds naar binnen. En gaan!

Eigenlijk weet ik nu bijna al dat ik de uitdaging met de schrijfcoach aan ga. Om met mijn moeder te spreken: ‘Baat het niet, dan schaadt het niet’ en ‘Daar kan je je geen buil aan vallen’.

Leren vertrouwen op jezelf opent deuren van de dingen waarvan je dacht dat je ze nooit meer zou doen, stappen te zetten, die je allang overboord gegooid had. Ik reis met het grootste gemak, duik een hotel in alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en onderneem acties, waar ik vroeger over geaarzeld zou hebben. De broer van Lief kwam met een mooi voorbeeld van het onmogelijke mogelijk maken. Hij is 78 en dacht dat hij nauwelijks nog trappen kon lopen, tot ze ergens een kamer hadden geboekt in een hotel boven op de heuvel, waar alleen een lange trap naar toe leidde. De eerste dag ging moeizaam met het nodige gesputter, maar iedere volgende dag ging het makkelijker. Geen kwestie van niet kunnen, maar een kwestie van spieren trainen. Bijna alles is mogelijk als je er vanuit gaat dat je het kunt. Vertrouwen hebben in jezelf en wat je aan kan is dan precies datgene wat je nodig hebt.