Het geeft een mens lucht

Een bericht van een lieve vriend over wat hem overkwam op de laatste dag van de vakantie, laat me afreizen naar een vakantie in Portugal met de hele familie in de herfstvakantie van 2017. Het was vrij relaxed allemaal. Door een meevallertje hadden we een uitgesproken luxe huis ter beschikking, omdat het eerder gereserveerde exemplaar onder water stond of iets dergelijks. We hadden allemaal een ruime kamer met douche of daaromtrent, er was een speelkamer voor de kinderen, een zwembad in de tuin en van de hoek van de straat liep je zo de duinen in naar dat goudgele strand, compleet met rijtjes uitstaande parasolletjes, wachtend op de eerste bezoekers van die dag.

Het was een vakantie om helemaal tot rust te komen en toch. Op de wandelingen die ik alleen maakte, een lange langs het strand en een naar een buurtdorp over de weg ging het moeizamer dan ik gewend was. ‘Die stomme COPD drukt weer eens een stempel,’ foeterde ik in mezelf. En dat zorgde ervoor dat ik uit louter opstandigheid nog een tandje bijzette.

Vliegen ging goed, thuiskomen en werk ging goed. Helaas was er een school bij waar ik een dag in de week moest invallen en volledig niet op mijn plek zat. Én in de verkeerde groep én met getraumatiseerde kinderen door steeds weer nieuwe leerkrachten, die niet in een lokaal zaten, maar in de haastig aangepaste gymzaal. Hoe het ook zij, ik kreeg ze niet in de vingers. Dat laatste figuurlijkerwijs gesproken. Dat zorgde toch voor de nodige stress wegens onmachtige gevoelens die het opriep.

In diezelfde tijd deed ik op de vroege zondagmorgen een teken-en-schildercursus in Haarlem. Een van die ochtenden in December was het te glad om met de auto te gaan. Met mijn zware verfspullen moest ik de trein in, op een dag dat we met zussen en nichten eveneens een ontmoeting hadden afgesproken, gelukkig ook in Haarlem maar op een tijdstip dat vlak op het einde van de cursus zou zijn. Ik moest haasten, het begon te sneeuwen en de tas werd steeds zwaarder, lucht was er sowieso te weinig en toen moesten we in het restaurant ook nog een hoge trap op naar de eerste verdieping. Gevalletje Pech met een hoofdletter.

Tel daar de drukte van een Sint en Kerst op school bij op en je hebt een uitmuntend scenario om op de eerste dag van de vakantie ziek, zwak en misselijk te zijn. De oorzaak, de werkelijke oorzaak lag heel ergens anders, maar daar kwamen we pas twee weken later achter.

Vriendlief zal ook menig keer terugdenken aan alles voordat gebeurde waarmee hij me aan het terugdenken had gezet. Ik wilde eigenlijk schrijven over De Grote Niet Zo Vriendelijke Reus, Roald Dahl, een artikel van een Groene uit 2023 of iets over het feit of je verandert in de loop der jaren of niet, naar aanleiding van een artikel van Marja Pruis.

Maar dit moest ik eerst kwijt want het bleef maar spoken en als ik het opschrijf, krijgt het hele verhaal tegelijk een plekje. Het deed me wel denken aan een boek van Marga Minco: De Val, waarin ze beschrijft hoe de enscenering, waarin dingen gebeuren, in elkaar grijpt tot het moment daar is en ontkomen aan bijvoorbeeld die val onmogelijk blijkt te zijn. Het is helaas allemaal al geschreven, anders was er nu een nieuw boek, want dat voel ik borrelen. Een blog is ook prima. Het geeft een mens lucht.