Elke avond een zee van sterren

Twee boeken vallen met een klap op de grond. Ik hoor het en zie bij het opkijken ineens onder de grote eiken kledingkast een stofje hangen, roerloos. De trilling van de klap heeft niets in werking gezet. Buiten blaft het hondje van de buurvrouw nu al een half uur en een auto toetert ongeduldig. De buurkinderen roepen iets naar elkaar en de jongste zet het op een krijsen. Geluiden door het raam, onrustige morgen. Twee minuten later is de rust volledig weergekeerd. Alleen de blaffende honden aan het eind van de straat laten zich nog horen. Het stofje hangt er nog, roerloos. Zo gaat dat hier.

De voedselhof wordt langzaamaan steeds meer uitgebreid met stekjes en zaailingen van onze eigen bomen en we overwegen ook nog wat bijzondere te kopen. De hibiscussen slaan allemaal aan, evenals eindelijk de bessenstruiken en de appelboom kweekt een rijtje van zijn soort. Over een jaar of twee zijn het echte boompjes aan het worden met de dunne zwarte kousenbeentjes van Vasalis.

Lief heeft ook het pad van het huis af tot hier achteraan toe, dwars door het bos, door laten lopen. Hij noemt het: ‘Het filosofenpad’ naar het pad wat ik bewandelde met vriendinlief bij de school van Wijsbegeerte in Amersfoort. Het is de verbinding van voor naar achter en van het bos met de voedselhof, dus echt op filosofische gronden geschoeid.

Nu we het toch over filosofen hebben. Ik las de inleiding van ‘Socrates op Sneakers,’ het boek van Elke Wiss. Heerlijk om de oude man zo bij het heden te trekken en hem een paar felgekleurde sneakers en een batmancape aan te meten. Bovendien is het heel vlot geschreven en valt het met een probleem in huis, dat iedereen had kunnen overkomen. Het ging met name over wel of niet vragen stellen, buitengesloten worden, ingrijpen of meegaan met de massa, moeilijke vragen durven stellen, maar vooral op welke manier dan, en verbindend willen zijn in een gesprek door de diepte in te gaan. Prietpraat en veilige vragen houden misschien een gesprek gaande, maar dan zegt men in wezen minder dan niets.

Er blijkt wel degelijk een vorm van moeilijke vragen stellen te zijn, die niet zo koud op iemands dak hoeft te vallen. In het voorbeeld werd dat wel gedaan en maakte het negatieve emoties los. Dan schiet je je doel voorbij. Ik ga er is lekker over door filosoferen en misschien is het een boek om aan te schaffen.

Op Ambon waar zoonlief nu met de hele schoonfamilie vertoeft, is er sprake van het regenseizoen. Niet alleen beelden van prachtige stranden en oceanen, maar ook twee grote meiden dansend in de regen, trappend in de plassen. Lauwe regen, je kunt het maar beter omarmen.

Aan de kust in Frankrijk waar de oudste dochter met de hele familie zit, is het kwik inmiddels opgelopen tot 41 graden. De zee is heerlijk en ik zie bomen, maar ik vind het hier met 34 graden al bijna niet te doen. Het moederhart zucht. Ze zijn oud en wijs genoeg, je hebt ze zelf groot gebracht. Het is ook zo, maar toch hè.

Ziezo de ramen heb ik gepoedeld, spinnen het hazenpad laten kiezen, die mogen elders weer hun nuttige best doen met mug en vlieg. Er hangt alweer een was buiten en het werk van Lief achter is vanmorgen vroeg al bewonderd. Rond elven is het gedaan met bezigheden buiten huis, helaas. Maar overmorgen gaat het de goede kant op en zakt het kwik.

We hebben een natuurbad ontdekt op een half uurtje rijden. Met een strandje belooft men. Maandag of dinsdag gaan we het verkennen. Na Slowakije hebben we de smaak te pakken én tot onze grote vreugde verhuren ze ook sup boards, want dat was helemaal goed bevallen. Nog heel even een paar dagen in ons huis met de dikke muren en de airco in de keuken. Dat brengt weer hele andere vreugdes met zich mee. En de avonden zijn zalig buiten. Elke avond een zee van sterren.