Die houden we erin

Het mussenmenuet is luid aanwezig. Hun pianotoetsen zijn de takken, zijn de bladeren in het struweel, het geritsel in het gras. Ze vliegen in vivace wolken op. Ze poedelen in het water uit de bakjes, die we hebben klaargezet en schuddelen hun veren in de kuiltjes van het zand. Alles onder een welluidend koor van vrolijk geschetter. Ze zijn me dierbaar.

Terwijl ik dit schrijf gebeurt er iets onvoorstelbaars. Er vliegt pardoes een roofvogel in de boom achter de Acer. Ik heb hem op de foto, te onduidelijk met mijn simpele telefoon om het dier goed te kunnen onderscheiden. Het blijft gissen. Jonge havik, jonge buizerd? Als ik extra wil inzoomen komt lief net aanlopen. De vogel schrok en vloog op. Een zeker musje was weer ontsnapt aan een wisse dood.

Dochter appt. Ze zijn onderweg naar huis en 115 km voor Praag. Vlakbij die stad gaan ze op een camping staan met hun mooie caravan. Ze gaat ook proberen mijn sandaaltjes terug te krijgen. Gek dat ik daar nou nog helemaal niet aan gedacht heb. Bij mij in mijn hoofd zat zoiets als ‘Helaas, Pindakaas’. Ik stuur de gegevens en vind zelfs een foto. Succes lieverdjes. Als het lukt worden het schoenen met een verhaal. Een anekdote om op elke verjaardag te vertellen. Ik ga alvast duimen.

Het kleine rakkertje bleek een rijstwafel te hebben genuttigd, waarbij een stukje in zijn longen was geschoten. Daarom werd hij zo benauwd. Een ouderwetse verslikpneumonie lag op de loer. Ze waren er door het accurate optreden gelukkig op tijd bij. Vandaag werd het verwijderd. In alle opzichten kan hij weer opgelucht ademhalen en wij allen idem dito.

Het boek Het kwartet van Clare Mac Cumhail en Rachael Wiseman beschrijft de aanloop naar de tweede wereldoorlog en alles wat er aan issues en items naar voren komt in het boek zijn op de tegenwoordige tijd te plakken. Het is bizar en tegelijkertijd boeiende materie om te zien hoe de vrouwen zich staande houden onder al die mannelijke studenten. Ze steunen elkaar door dik en dun en zijn zelfs bereid hun eigen baan aan de universiteit op te geven om een andere vrouw de kans te geven aan te treden. Eenvoudigweg omdat ze niet verloren moet gaan voor het instituut. Met onbaatzuchtigheid zijn maar weinig mensen behept.

Ik lees in de Groene een artikel naar aanleiding van het uitkomen van een biografie van Jan Wolkers met daarin een noot over zijn vriendschap met Gerard van het Reve. Ze brouilleerden omdat de laatste steeds rechtser werd en Jan steeds linkser. Van het Reve werd vals in zijn aantijgingen en speelde behoorlijk op de man en op het conto van diens vrouw. Iemand het licht in de ogen niet gunnen omdat je andere ideeën beoogt. Ik zal er nooit aan wennen.

Er staat ook een vermakelijk artikel in dat zomernummer over Werken en niksen, willen en moeten. Een briefwisseling tussen Marian Donner en Marja Pruis. De temperaturen op dit moment zijn zodanig dat we tot weinig verder zullen komen dan op lauweren te rusten. Nou ja, op dat ene wasje na, dat ik vanmorgen heb opgehangen op het overdekte terras. De zon schijnt zo moordend dat alle stof binnen de kortste keren tot een betere Tie Dye versie zou verworden. Ieder kreukje zou er maar in gebrandmerkt staan.

De ondertoon van het artikel: ‘Je hebt tijd en ruimte nodig om te spelen, een leegte van waaruit iets nieuws kan ontstaan’ bevalt me prima. Die houden we erin.