Laat ons maar schuiven

Vannacht bijzonder vroeg wakker. Geen zin om doelloos wakker te liggen en allerlei hersenspinsels te laten op doemen, dus opnieuw duo Lingo op de Ipad, terwijl Lief zijn slaap der dromen slaapt. Daarna in de ochtend nog een droom waarin glashelder werd ingezoomd op de volgende camping van Dochterlief en Co in Tsjechië. Nu ben ik benieuwd naar een overzichtsfoto morgen, want dan arriveren ze daar. Zou het er echt zo uit zien. Een dal, heel groen en geborgen. Ben benieuwd. Tegen vijven door slaap overmand en nog twee uurtjes weg getukt. Heerlijk.

Het is vandaag veel benauwder, dus wordt er kalmpjes aan gedaan. Aan de terrastafel wist ik ineens wat ik op wilde zoeken. ‘Kan je ook chutney maken van vlierbessen’ die hier in groten getale aan de bomen hangen. Dat blijkt heel wel mogelijk. En dat gaat hem dan ook worden. Chutney kan je lang bewaren in luchtdicht afgesloten potten en is goed te combineren met een lekker kaasje of hartige gerechten. Ook de peren komen er voor in aanmerking. Daar wilde ik eerst een compote van brouwen, maar een chutney is zo lekker. De druif is voor de helft al geklaard van oude trossen en dor blad. Deze herfst moeten we hem maar weer eens goed terugsnoeien. Dat zal volgend jaar beslist betere vruchten afwerpen. De hibiscus staat in al haar schoonheid in vol ornaat. Wat een krachtige bloei heeft de dame. Ze ziet er fantastisch uit.

Nichtlief mailt of alles nog volgens plan kan verlopen. Natuurlijk, wij kijken er naar uit. Ze zullen er 1 september zijn op ons beider verjaardag. Of ze nog wat mee moeten nemen vanuit Nederland, maar we hebben alles al en er is tegenwoordig alles te krijgen. Verder zal ik haar informeren over de weg, de snelle door de tunnels en Slovenië of de wat bedaardere lange rechte weg over Wenen.

Op Ambon gaat het goed. Ze bezoeken de huizen van de familieleden en het oude huis van vaders opa en van moeders opa. Heel bijzonder om het hele gezin met alle kleinkinderen daar te zien. Het ziet er allemaal zo prachtig uit, ondanks dat het regenseizoen is.

De kleine rakker krijgt morgen nog een scan, maar alles pakt voorbeeldig uit. Hij is niet meer zo benauwd geweest. Gelukkig maar. Dat verloop op een afstandje moeten volgen, is altijd moeilijk.

Gisteren zaten we buiten te wachten op de Perseiden, de sterrenregen,en hadden we bedacht dat ik het eerste hoofdstuk van ‘Het kwartet’ vier vrouwen in de filosofie, zou voorlezen. Wat is dat toch altijd weer een bijzondere aangelegenheid. De stille avond, eerst de huiszwaluwen, dan de vleermuizen en langzaam wat schemer maar nog licht genoeg voor dat eerste hoofdstuk. Dat ging over de Don’s van de Oxford universiteit die een ere doctoraat wilden verlenen aan Truman, de ondertekenaar voor de twee kernbommen op Hiroshima en Nagasaki. Een handvol vrouwen was hier tegen en het hoofdstuk beschrijft hoe de gezaghebbers van de universiteit het voorstel van de vrouwen afwijst en zich eruit redt zonder gezichtsverlies, door de tegenstemmers die er wel degelijk waren, namelijk zogenaamd niet te horen. Dan mag je het verzoek dat door de Don’s was gedaan, goedkeuren. Een staaltje politiek bedrijven zoals het tegenwoordig zo vaak gebeurt. Met list en bedrog. Als je zwijnt het niet te horen, dan is het er niet.

Het was boeiend. Vanavond het tweede hoofdstuk. Twee vliegen in een klap. Het boek komt tijdig uit en we hebben gesprekstof te over voor de lange zwoele avonden. Laat ons maar schuiven.