Tijd voor salade en patat uit eigen hand

Ik zit op een schaduwrijke plek onder de grote walnotenboom. Het gras verdort langzaam bij deze tropenhitte, maar vandaag is het slechts 30 graden en zorgt een kleine bries af en toe voor verkoeling. In de dorre zomervreugde ligt een oude walnoot van vorig jaar en net viel er een hele verse met een harde ‘plok’ op de grond. Op gevaar voor eigen leven dus, dat hier zitten.

Er is iets met de buurvrouw die met overslaande stem steeds iets roept naar een vage stem uit het huis.

Drie uur later:

Er bleek dus echt iets aan de hand te zijn. De moeder van de buurvrouw was gevallen en er was niemand thuis. Ze lag er in de brandende zon met haar hoedje ernaast. O jee. Maar de buurman zijn domein is net Fort Knox. Overal heeft hij de hekken opgehoogd met oude metalen veren spiralen en Lief houdt van een stevige natuurlijke ophoging van de walletjes, waar egels, wespen en mussen in een waar eldorado leven. Dubbele belemmering.

Er moesten twee trappen aan te pas komen van onze kant om er overheen te klimmen, want elk hek in de drie compartimenten van buurman’s tuin zaten ook helemaal potdicht en gebarricadeerd. Wat zal de beste man te verbergen hebben, vroegen wij ons in stilte af.

Lief moest de meest acrobatische toeren uithalen, een Houdini bij uitstek, om de bramenwand en de hekken van de buurman over te kunnen en eindelijk was hij bij de noodlijdende schoonmoeder. Onze beste stoel werd over het hek heen getakeld en Lief met al zijn in 75 jaar opgebouwde spierkracht, hees de dame in deplorabele staat overeind. Takelen op hoog niveau. Ze kreunde hier en daar, maar leek toch niets gebroken of gekneusd te hebben. Glaasje water uit een gekoeld drinkflesje en ze vond dat ze wel weer voort kon. Ze ging in ieder geval nooit meer op paprika en tomatenjacht als er niemand thuis was.

Lief moest dezelfde heikele weg terug. Dat ging met de nodige hindernissen, want braam en brandnetel onder zijn handen, maar toen verloor hij tot overmaat van ramp ook nog zijn telefoon. Wat ik al zei: De natuurlijke borstwering van Lief is onontneembaar. En daar lag de onmisbare verbinding met de buitenwereld tussen. Even uitzweten. 30 graden is dan ineens toch weer tropisch, maar het lukte om tussen de takkenrill het exemplaar eindelijk weer op te diepen. Daar ging een langdurige sessie van nadenken bovenop zijn laddertje aan vooraf.

We sloten de verwarrende middag af met een ijskoud drankje. Dat hadden we wel verdiend. Ends wel all wel.

Inmiddels zijn de mussen weer terug in grote getale. Daar wilde ik eigenlijk over schrijven. Ook nu maken ze weer dankbaar gebruik van de bakjes water her en der. Lief had vanmorgen gemaaid, dus eerst in bad en daarna zo’n heerlijk zandbadje en het paradijs is compleet voor de schatjes. Het worden er steeds meer. Het zijn de gezelligste makkertjes in de natuur. Ze zijn gek op spelen en wippen voortdurend tak op, tak af of vliegen, diefje met verlos, in golvende vaart achter elkaar aan. Hipperdehip en maar klessebessen. Ze zijn hoogst vermakelijk.

De rust is bijna weer gekeerd. De buurman en zijn gezin is thuis, de schoonmoeder foetert wat in het rond en wij ruimen de laatste restjes op. Vanavond een makkelijk dagje, tijd voor salade en patat uit eigen hand.