Maar absoluut de liefste

Ik lees een overpeinzing van de columniste Sophie Dijkgraaff over zo jezelf te kunnen zijn, dat je je ten enenmale niets aantrekt van de opinie over jouw persoontje. Terwijl ze zelf opgroeide met het idee dat kleding altijd schoon en heel moest zijn en haar moeder net als die van mij haar bezwoer met: ‘Stel dat je een ongeluk krijgt en je hebt geen schoon ondergoed aan, wat zal de dokter dan wel niet denken’, een soort doemdenkbeeld voor later, ook voor mij. Altijd hoor ik het stemmetje in mijn achterhoofd als ik dralend voor de spiegel mijn uiterlijk sta te monsteren.

Ze fietste door de stromende regen naar het winkelcentrum en daar stond een mevrouw bij de kassa met een douchemuts op haar hoofd en een chocolade-doordrenkt jongetje om haar been heen geslagen. Ze trok zich niets aan van de bevreemdende blikken die haar muts opwierp, of was het haar ultra-korte broekje.

Ik denk na over mezelf. Wat bevrijdend kan het zijn als je geen last hebt van schaamte wat je uiterlijk betreft. Dan gaan alle deuren voor je open. Franck en vrij. Leven zonder rem erop.

Wat de afgelopen twee weken zo heerlijk maakte, was het feit dat ik een aantal van die remmingen over boord kon gooien. Zwemmen en met plezier naar mijn plaats terugwandelen in badpak behoorde lang niet tot de mogelijkheden. Ja met de zussen, maar dan nog. Nu aan het grote meer bij de steengroeve was het gevoel van bekeken worden weg. Ik denk dat ik het voortdurend herhaalde tegenover mijn lieve schatten, misschien ook omdat ik er zo ongelooflijk blij om was. Ja, hierin voel ik me thuis, zo kan ik de wereld aan. ‘Lief, we gaan naar het thermaalbad als we weer thuis zijn’. Was het eerste voorstel wat daar op volgde. Nooit gegaan, altijd die rem van lang geleden erop, maar nu: Het is er niet meer. Weg, verdwenen, opgelost. Ik merkte het met wandelen samen met Lief in Debrecen, ik merkte het met een restaurantje pakken, bij het hotel, bij de attracties die we bezochten. Alles werd gedaan ‘sans gêne’. Bijzonder vind ik het. Een geschenk, dergelijk zelfvertrouwen, want dat is het echt. Om te koesteren.

Het is heel heet vandaag. 37 graden zonder wolkje aan de lucht. Misschien is de zwoele avond goed voor een fietstochtje en daarna een bramenpluk, want die zijn rijp. Verbazingwekkend is de revival van de vijgenboom, waar er eerst nog maar een paar aan de takken hingen is er nu een explosie geweest. Ze zijn nog te klein, ik kan nog niet oogsten. Dat zal opnieuw september worden, net als twee jaar geleden.

Goed nieuws van het thuisfront. De klein pork mocht naar huis, zijn medicijnen slaan aan. Hij moet tweemaal op controle komen deze week. Zodra hij begint te piepen moeten ze naar het WKZ. Geruststellende gedachte.

In de nieuwe Groene, o wat een genot om weer de papieren versie te kunnen doorspitten, staat een heerlijk recept voor oud brood. Het Italiaanse Panzanella, Hiske Versprille vergelijkt dit gerecht met een zwierige oude dans. Bevredigend en ritmisch elegant, een Quick Quick Slow. Met mijn grote fantasie wordt dat natuurlijk bewaarheid. De tomaten met de gepekelde uien, de knoflook met een sliert olijfolie, het brood met de basilicum. Een, twee, drie…Een, twee, drie. De dans der heerlijkheden.

Dit vraagt om te ervaren. Maar helaas, er zijn alleen wat oude krentenbollen van twee weken geleden. Ze hebben in de koelkast gelegen en zijn nog te eten, volgens Lief. Geen goede graadmeter want volgens hem is alles altijd nog te eten. In die zin is hij niet de beste graadmeter. Maar absoluut de liefste.