Tijd voor nieuw elan

Vanmorgen na het ontbijt, eigenlijk voor mij een beproeving omdat er niets vers blijkt te liggen maar alles uit de koeling komt, op de scrambled eggs na, die altijd met de koekenpan op de schalen wordt gedropt, komt er nog een geruststellend nabericht na het alarmerende bericht gisteren dat een van de drie rakkertjes met spoed was opgenomen in het ziekenhuis met een veel te lage saturatie en gierende ademhaling. Een mens haalt zich van alles in het hoofd.

Gelukkig heb ik ooit in de ervaringendoos een zoon gehad die halsoverkop evenzo naar de eerste hulp moest worden getransporteerd omdat hij de ziekte van Kawasaki bleek te hebben, en derhalve zaten we een week op de isoleer. Dit vond ik een vergelijkenis waard. zonder pardon naar de eerste hulp. Nachtje overblijven en aan het zuurstof. We zijn te ver weg en wie niet van de familie, want iedereen is op vakantie. Gelukkig kon schoondochter bij hem blijven, zaten Nene en Dede binnen de kortste keren op de bank thuis en kon zoonlief ook nog een glimp van zijn zieke telg ervaren. Een nachtje afzien en daarna ging het allengs beter. Je haalt je als voormalig verpleegkundige toch de nodige doemscenario’s op de hals. Het werd een onrustige nacht.

Maar we moesten voort. Het hotel wilde afscheid nemen van ons en wij van het hotel, al zullen we het tot in de hemelbogen aanbevelen op het ontbijt na. Haha

We reden richting Kecskemet waar de nostalgie lag in de verschillende verledens. Ik met zoonlief en met de oude, in het huis met de gevelkachel en de geraapte dennenappels in het vuur, die knapperend hun gemoedelijkheid verspreidden en Lief met de geliefde destijds. Ze kwamen samen op een terras, dat we beiden niet kenden en dat iets buiten het centrum lag. Maar, waar kwamen al die flats vandaan en waar was die gemoedelijke hoofdweg, de supermarkt en het huis naast het dennenbos, nu het was uitgebreid met een vliegveld, een Mac Donalds en een heel industrieterrein. Dat was er allemaal niet. Alleen de Puszta, de zandgronden, een verlaten school en een everzwijn.

Door de tocht gisteren over de puszta kreeg ik nog meer het belang van de oorspronkelijke vlakte in het oog. Hoe goed het was om het niet vol te plempen met bouwgrond, ook al zijn velden vol zonnenbloemen nog zo mooi, maar samen met de mais en de Luzern vele malen schadelijker voor de natuurlijke habitat. Wij hebben in Nederland voorbeelden van hoe het niet werkt, laat andere landen daarvan leren. Nu is er hier nog van alles te genieten aan insecten en schoonheid, maar als je niet uitkijkt, verdwijnt het ook hier als sneeuw voor de zon.

Na een heerlijke Thai-soep vervolgden we onze weg door het vlakke laagland, eindeloze puszta’s afgewisseld met bossen. Pas vlakbij onze streek, de Baranya, werd het weer interessant met de glooiende heuvels, het laaggebergte aan de horizon en de afwisselende landschappen. Inmiddels hadden we wel een goed beeld gekregen van het geheel van de natuur van Hongarije.

Hoe heerlijk om eindelijk de oprit in te kunnen draaien van je eigen stek. Koffers uitladen, directe bevindingen doen. O jee, de lathyrus hebben op een onopvallend hoekje gestaan en drogen uit, snel water gieten en liefdevol toespreken. De sieruien doen wat ze beloofd hebben, twee potten vol bloeiers, de basilicum staat in de zon en legt langzaam het loodje. We zijn er op tijd bij. Dappere overlevers zijn de lobelia’s die dankzij de goede zorgen van vriendlief nog steeds bloemen geven.

Nu even bijkomen en dan weer vlammen. De televisie denkt er anders over want die heeft het zojuist begeven. Geen ramp. Het was al een oudje. Tijd voor nieuw elan.