Tijd om die te gaan verteren

De dag opende met een stralende zon. Lief was al een tijdje op zijn geliefde stek op het balkon, ik wilde eerst, zoals gewoonlijk, de lesjes Hongaars afdraaien, maar daarna in een stroomversnelling de ochtendklussen. Douchen, aankleden, ontbijt en op pad richting de puszta, die ons een klinkende rit met de huifkar had beloofd. Vroeg genoeg voor een toeristen menu in Hortobágy zelf, maar wij hadden al gegeten en gedronken. We reden direct door naar Mata Major, de paarden van de puszta. Ruim op tijd om bij de kleine pottenbakker, doorleefd rimpelgezicht, een mooie grote kruidenpot van eerlijk Hongaars aardewerk te kopen en een aangeboden maaltijd dankbaar maar beslist af te slaan. Hij wilde wel op de foto, Lief en de pottenbakker, mooi plaatje.

Door naar het restaurant/annex kaartverkoop om de tickets voor de huifkarrentocht op te halen. 4 huifkarren waren ingezet om de pusztatocht tot een succes te maken. Voldoende publiek voor de kunstenaars van het ruige leven en hun paarden..

De vlakte was weids en uitgebreid, volop gedorste halmen in mooie schoven opgestapeld. Een kudde waterbuffels in een kraal, een kudde prachtige langhoornschapen en een grote groep semi-wilde paarden. Twee oudere mannen vertoonden eerst hun kunstjes met hun paard en hun in de lucht knallende zwepen, veel geschreeuw en weinig gevaar voor het paard, en daarna bij een volgende halte kwam een jonge durfal in zijn oogverblindende blauwe kostuum vijf paarden mennen, terwijl hij op twee van hen stond.

Dat vergde iets meer souplesse dan de kunstjes van de oudere mannen. Indrukwekkend als hij al dravend zich staande wist te houden onder het slaken van aanmoedigingen of beteugelingen. We zaten helaas in een koetsje met een grote familie Nederlanders die het met een potje bier erbij helemaal fantastisch hadden gevonden en wij dankten God en iedereen op de blote knieën dat dat ten enenmale niet mogelijk was geweest.

De weidsheid van de puszta, de twee cirkelende enorme roofvogels erboven, de kalme ongenaakbaarheid van de vier koetsiers, de uitleg van de gids die erbij was, en helaas niet helemaal te verstaan, maakte het tot een boeiend geheel. De mannen vertoonden hun kunstjes uit de tijd dat de puszta’s er nog wild en ongerept bij lagen, er werd onderling behoorlijk gestreden. De paarden konden met ruiter en al in een keer zich neervleien in het hoge steppegras om niet gezien te worden. Een pluspunt voor nu is dat de zweepslagen gereduceerd zijn tot het knallen in de lucht. Het paard zal er geen een meer voelen. Ook hier zijn de tijden veranderd.

Een ervaring op zich, deze tocht. Terug op hotel aan om nog een wandelingetje te ondernemen naar een fijn restaurant met, waar mogelijk, een Hongaarse étlap(menukaart). Na een fikse maar kalme wandeling vonden we er eentje vlakbij het hotel. Twee prachtige muurschilderingen rijker, die we ook al op de dag ervoor hadden gezien. We gaan de stad een beetje kennen en weten precies waar we in de buurt zijn. Het is de moeite waard om hier een week doorheen te slenteren. Heerlijk.

De maaltijd was een kalme afsluiting van een roerige dag met allerhande indrukken. Tijd om die te gaan verteren.