Mondjesmaat het wereldnieuws

We lopen door Debrecen buiten het stadscentrum, zeg maar, het Kalvin Tér plein. In de breedbemeten straten is weinig verkeer, de zon schijnt uitbundig en er is een lekker briesje. Dankzij de lommerrijke bomen is het aangenaam koel. Ik schuif aan op een bankje bij mijnheer Franz Liszt, die daar al een poosje zit te verbronzen. Hij kijkt me doordringend aan. Daarachter is een kleine leesbibliotheek opgesteld met een handig bankje ernaast. Je zoekt een boek, zijgt neer en kijkt of het wel echt van je gading is. Cultuursnuivers hoor, die Hongaren.

Vanmorgen na het douchen voelde ik me niet helemaal 100 %. Toch reden we richting Hortobagy Nemzeti park om te kijken of er een tocht met koets of huifkar over de poesta te maken viel. De uitgebreide stallen met talrijke paarden, een tentoonstellingsruimte en het restaurant waar we de tickets konden halen voor een van de drie ritten op een dag bleek een brug te ver. Alles zat vol maar morgen om één uur hebben we een plaatsje bemachtigd.

Mijn weeïge gevoel zorgde ervoor dat we toch direct ommekeer maakten om uit te rusten in het hotel. We kwamen in een heerlijk opgemaakt en schoon appartement en er viel voor mij niets anders te doen dan bij te slapen. Lief vond het geen probleem. Hij zat heerlijk in het zonnetje op het balkon te genieten van de stadse geluiden beneden en zijn voedselbos-informatie. Tegen een uur of drie nam hij een lekkere douche en was ik zover opgekalefaterd dat we dat wandelingetje konden maken.

Debrecen heeft een grote hoeveelheid aangename gebouwen, met heel veel binnentuinen waar het plezierig binnengluren is. De enorme deuren ervoor staan doorgaans wagenwijd open en niet zelden ligt er een restaurant verscholen met uitgebreid terras. Maar vandaag geen copieuze maaltijden of daaromtrent. Een bezoek aan de supermarkt is voldoende. Lief kiest voor brood en vis, mijn maag heeft rust nodig.

We rusten even uit op een van de vele bankjes en deze twee staan bij het monument van Magda Szabo een Hongaarse schrijfster en dichtster. Ze is geboren in Debrecen in 1917 en overleden in Boedapest in 2007. Een van de weinige monumenten voor vrouwen in deze stad vol hele grote mannen, heldhaftige strijders, krijgers, (Af)goden en musici. En overal staan bankjes bij. Om te gedenken en vooral, wat mij betreft, voor als de adem je ontnomen wordt. Deze stad is gemaakt voor mensen zoals ik. Na 4 km wandelden we op het hotel aan. Je hebt hier zo een afstandje gelopen.

De zon schijnt in de kamer. De deur van het balkon staat open en er stroomt licht en frisse lucht naar binnen. Met het weinige verkeer voor de deur een oase op zich. Uit Slowakije komt het bericht van een gemaakte Hike door het Tatra-gebergte die bijzonder goed bevallen is en vanuit Ambon worden oude historische herinneringen opgepoetst en nieuw leven ingeblazen. Daar liggen de wortels van kleindochterlief en de kleine Njong. Morgen gaat de reis nog een stukje verder.

Een droevig bericht van een vriendin van Lief sijpelt door en laat de realiteit weer binnen. Alles wat we aan nieuws gemist hebben, laten we verder nog even verre van ons. Nog drie dagen en dan vangt het gewone leven weer aan, maar eerst slechts mondjesmaat het wereldnieuws.