De koningen te rijk

Vannacht heeft het met bakken geregend, afgaande op het gehoor, want we sliepen door de nacht heen als roosjes. Dat had een reden. Overdag waren we nogal bezig geweest met het verleggen van grenzen. Op de eerste plaats was de waanzinnig mooie plek een uitdaging. Het was opnieuw een oude steengroeve en hier was aan de voet een meer ontstaan dat op sommige plaatsen wel vier meter diep was. Het was particulier gebied en de eigenaars hadden het opengesteld voor iedereen die r maar van gebruik wilde maken. Je kon er zwemmen, suppen, beachvolleyballen, zonnebaden op de houten ligstoelen en er was zelfs een vakantiehuis te huur. Een klein restaurant ontbrak er ook niet aan. Koek en zopie of een heerlijke lunch, alles was mogelijk. Het was zo’n dertig minuten rijden van de camping vandaan.

In de voorbereidingen had ik mijn zwembroek en twee tankini’s meegenomen en tante Pollewop mocht zeggen welke ik aan moest trekken. Het was het exemplaar dat ik voor een habbekrats in de kringloop op de kop getikt had. Dat was dus al de eerste overwinning. Ik in badpak, zonder me in allerlei lappen te hullen. Lief trok ook zijn zwembroek aan, die ik in de haast toch maar had meegegrist, ook al wilde hij aanvankelijk niet. Maar de mooie omgeving, de stilte, de temperatuur van het water en de weinige zwemmers zorgden ervoor dat er allerlei nieuwe avonturen bedelden om aandacht. Op de eerste plaats zwemmen met dochterlief. Klein minpuntje, steengroeve betekent rotsen en stenen en daar waar het water toegankelijk was lagen verse kiezels op de grond. In het water zwommen vissen, grote en kleine, en hier en daar bij de kant wat waterslangen. Zonder plastic waterschoenen toch een tikkie afzien.

Tante Pollewop en de filosoof lagen met hun vader als eerste in het water. Lief acclimatiseerde in zijn kalme tempo op de kant. Toen dochterlief en ik eenmaal in het water gingen, bracht de grote band uitkomst. ‘Als ik daar in ga zitten, kan ik langzaam wennen,’ had ik bedacht. Me niet realiserend dat ik er dan wel in een keer door zou zijn. We moesten daar vreselijk om lachen en daarmee was al het ijs gebroken en de bravoure los. Op vier meter diepte liet ik me in het water zakken, maar daar kon ik natuurlijk niet staan en het werd zaak om snel aan de kant te komen. Maar snel en de longetjes gaan niet samen. Oops, weer te hard van stapel gelopen. Met de band redde ik het, maar moest, eenmaal op de kant geklauterd met hulp van dochterlief en Lief, eerst wel even flink lucht bijtanken.

Anders aanpakken was het devies. Schetsje van de kinderen aan de overkant, twee parende libellen vangen met mijn telefoontje, eerst maar eens de sup board proberen, zittend wel te verstaan. Lief maakte zich klaar om te gaan zwemmen. Het was zo fijn om hem zijn aarzelingen te zien overwinnen. Hij is altijd bevreesd voor de kwetsbare onderdanen. Hij zwom weg, meteen verkennend of het meer rondom te doen was. Voor mij was in eerste instantie zittend op de sup een uitkomst.

Dochterlief bleef bij me in de buurt, maar het was ook gewoon de lol om deze nieuwe ervaringen samen te delen. De twee waterratjes waren niet uit het water te slaan en tante Pollewop stond met haar drie diploma’s als een volleerde supper op de sup te peddelen en oogstte bewondering van de goegemeente om ons heen. Uit de bar klonk een vrolijk muziekje. Hoog boven ons cirkelden twee roofvogels en een koolmees at brutaal van een appeltje boven ons hoofd. Lief peddelde voor de eerste keer op de sup het meer rond en het leverde een magisch plaatje op, door dochterlief geschoten.

Ik nam me voor om in laag water te blijven bij de tweede poging en daar nog enkele slagen te doen. Beter en te onthouden voor een volgende keer. Wel even mijn skills vertonen aan de kinderen, natuurlijk, vanuit dat zwembestaan uit het verre verleden. Haha, iets minder soepel, maar toch.

Met een heerlijke gedeelde brie-salade en wat frietjes en voor de kinderen pannenkoek en later een ijsje, was het feest compleet. Op de terugweg in optocht achter een lange rij landbouwvoertuigen werd er naar ons gezwaaid vanaf de kant. We wuifden vriendelijk terug en voelden ons de koningen te rijk.