Gouden glorie

Na een heerlijke nacht in het kajuitbed worden we wakker in een witte wereld. Huh, hoe dan. Simpel, bleek achteraf, de luifel was naar beneden gekomen en had zich als een beschermend vel om de caravan gedrapeerd. De lucht in de opstaanders was er uitgelopen of zo. We wachten even op schoonzoon en dochter, misschien weten zij, als ervaren trekkers met een caravan, van wanten.

Gisteren was zo’n dag om bij te schrijven in de annalen. Na een rustig ochtendje op de camping, poedelen, administratie afhandelen, de heerlijke rust tot ons nemen die er op deze ‘Lazy’ camping heerst, vatte schoonzoon het idee op om naar de steengroeve te gaan om haaientanden te zoeken.

Met twee auto’s op pad langs de heerlijke Slowaakse wegen tussen dicht begroeide bossen door en ineens, hoe komen we aan die mazzel, stak een hert over vlak voor de auto van onze lieve schatten. Wij en nog een auto erachter konden ruim op tijd stoppen en toen voltrok zich in een mum van tijd het volgende, te snel om eigenlijk op de foto te zetten; Een hele roedel van zo’n 15 herten renden erachter aan tot en met de kleinste van het stel, die iets later kwam. Hoe kan klein geluk het hart vervullen.

We moesten een dorpje in en een smal weggetje op dat ons naar de steengroeve zou leiden en ineens stonden we voor een immense, inmiddels weer begroeide, afgegraven groeve. De grote verrassing was de hoeveelheid nestenholen van een kolonie bijeneters, die zich daar zeer thuis voelden. De prachtige vogels kwetterden dat het een lieve lust was. Een lichte teleurstelling was de hoeveelheid kinderen, die aanvankelijk nog allemaal driftig aan het graven waren maar er langzamerhand een spelelement doorheen hadden gevlochten.

Wij hadden ons geposteerd aan de rand van de kuil, waar iedereen aan het graven was en ik probeerde de groeve met de holen vast te leggen in een kleine schets. Toen de kinderen om ons heen kwamen dartelen, meer om aandacht vroegen en tikkertje begonnen te spelen, verkasten we naar over het heuveltje verderop, waar dochterlief en co al snel de wijk naar toe hadden genomen. Wat een heerlijkheid en wat een serene rust vergeleken bij de grote kuil. Midden tussen het duingras en de kruisdistels, met de holen van de bijeneters hoog boven ons, het uitzwermen van de beestjes, met een verrekijker goed te observeren, en de kinderen die bij tijd en wijle hun vondsten lieten zien, was de volmaakte rust weergekeerd.

Een Slowaakse man met zijn drie kinderen gaf onze schatzoekers, zelfs Lief had zich aangetrokken gevoeld tot deze verslavende bezigheid, een zeef waarmee grond goed te zeven viel, en je het fijnere zand beter kon doorzoeken. Zo’n lief gebaar, ook kwamen ze nog even hun buit laten zien. Dat is het heerlijke van deze vakantie. Grenzen en verschillen vallen weg, mensen in de natuur, ik hou ervan.

Tante Pollewop kwam steeds even een tijdje verpozen met het maken van een eigen schets, geheel en al gebaseerd op haar eigen fantasie en iedere keer was er iets nieuws te bewonderen. Een grote dikke gouden tor, met zijn groene ruggetje en gouden voorkant, die zich doodstil hield op dochters hand en daarna met moeite los liet om zich vervolgens aan een strohalm vast te klampen, een heideblauwtje op de distels, de lome middagstilte met daar doorheen bij tijd en wijle het gekwetter van de bijeneters.

Met een tevreden schat van een aantal ieniemienie haaientanden trokken we verder, richting de stad om de boodschappen in te slaan voor een overheerlijke courgette soep aan de drietand, waar een grote pan gehangen werd boven een houtvuurtje. De filosoof en de schone zoon bemoeiden zich daarmee, dochterlief en tante Pollewop ontfermden zich over de tomatensoep en Lief en ik deden het betere snij-en -afwaswerk. Teambuilding met een sterretje.

Toen er ook nog marshmallows gebrand konden worden om marshmallowtaartjes van te maken kon deze feestelijke dag helemaal niet meer stuk. Gouden glorie.