Tijd om in de benen te gaan

Gisteren begon de dag om half vijf. Hongaars als egalisator. Eerst dat en dan staat het hoofd weer aan. Ken je gewoontes. Ik hoorde geluiden uit de ontbijtkamer beneden, een zware mannenstem, ruim voor de ontbijttafel gereed zou zijn. Het was een gast, die ieder jaar ruim 500 kilometer met zijn traktor uit Duitsland komt rijden om boven, in Vichtenstein, bij het een of andere evenement te zjjn, Hij spreekt onverstaanbaar Duits. ‘Swabisch’ zo verklaart hijzelf. Gaandeweg rijgen de woorden zich toch aan elkaar en verstaat er een leesbaar verhaal. Ik beloof de lieve zorgzame gastvrouw, na het ontbijt, een mooie review te geven. Ze kijkt verheugd op. ‘Echt waar’, vraagt ze, ‘Meestal geven mensen alleen commentaar als iets niet goed is.’ Dat verbaast op mijn beurt mij weer hooglijk.

Ik zit inmiddels aan de keukentafel, uitzicht op de ontplofte druiven, die zich explosief laten zien. Ook de vijgenboom voor het terras heeft meer vruchten dan er in de potten jam zullen gaan.

We drinken op de thuiskomst en ik giebel om het effect. Eindelijk thuis, ondanks de wolkbreuken vanaf Wenen tot aan Budapest, het was heftig. Geen weg te zien. Focus en doorgaan is het devies en zo geschiedde. Het laatste stuk duurde te lang.

Het leven vereenvoudigd zich tot de dagelijkse beslommeringen en het samenzijn staat even centraal. Alles is zo herkenbaar. Lief heeft allerlei kleine attenties, voornamelijk op het land. Hier iets in bloei en daar ruimte gemaakt, hier iets weggehaald en daar iets toegevoegd. Op het schone en opgemaakte bed staat een klein porseleinen vaasje met rozemarijntakjes als welkom. Kleine uitingen van liefde, in dank afgenomen.

Inmiddels is het de volgende ochtend. De koffers staan nog onuitgepakt om het bed. Straks een nieuwe koffer samenstellen voor de komende twee weken. Rond elven willen we weg. Na de ochtendspits en voor de avondspits. Het is ruim vier uur rijden vanaf hier en we zullen weer een regenfront passeren bij Boedapest. Ik ben benieuwd. Kalmpjes aan, dan breekt het lijntje niet.

De caravan is gearriveerd op de camping en dochterlief en schone zoon zijn op zoek gegaan naar een mooi plekje. Ben benieuwd hoe of het bevalt om met onze oude lijven in zo’n kleine ruimte te zijn. Vandaag was er regen op komst, maar de rest van de week ziet het er goed uit. In ieder geval kan ik daar de lange ritten laten bezinken, van mijn lieve schatten, Lief incluis, genieten en van de omgeving en van de aanwezige dieren op de camping.

Het wakker worden bij de vertrouwde geluiden door het open raam, de kraaiende hanen, de koerende duiven, het rommelen van de buurvrouw, een piepend hek, het blaffende kleine hondje. Duiven spreken alle talen bedacht ik gisteren toen ik er een hoorde koeren door het raam van de gasthof. Ze zijn overal.

Er sijpelen mooie berichten door van zoonlief uit Indonesie, wat een schoonheid straalt er van de genomen foto’s en filmpjes af. Vandaag zal de hele familie met elkaar verenigd zijn en kunnen ze aan het avontuur op Ambon beginnen.

En nu opschieten, het is de hoogste tijd om in de benen te gaan.