Tijd te over

Om half een was ik bij dochterlief die na een poosje naar buiten kwam stommelen met Dribbel en zijn oudere broer. Heerlijk. Een paar spierballen erbij. Hij hield wel van aanpakken. Dribbel was in de contramine omdat de wacht was aangezegd op zijn schermtijd. In de vakantietijd een extra beperking erop, was het gegeven. Dus wat doe je als je je zin niet krijgt? Bedelen, smeken, vleien en als dat allemaal geen zoden aan de dijk zet, dan draai je je resoluut om en loop je terug.

‘Gewoon doorlopen,’vond zijn moeder, ‘Hij trekt vanzelf weer bij’. Maar hij bleef parmantig in marstempo doorstappen langs de sloot tot naar de parkeerplaats, waar we hem niet meer konden zien. Ik adviseerde om toch maar even te gaan kijken. Je weet maar nooit wat voor ideeën er in zijn creatieve hoofd op komen zetten.

De grasmaaier was voor mijn toppertje en hij had er maar wat schik in. Op nog een standje lager kon het mooi kort gemaaid worden. Ondertussen trok ik wat grassen uit het nieuwste bed en wilde doorgaan met het middelste, toen dochterlief al weer aan kwam lopen met het verloren schaap, die inmiddels was afgekoeld en een spel met levels en stokken ging spelen in de tuin van zijn tante, naast die van mij.

We hadden niet op het weerbericht gelet en ik had wel wat dreiging waar genomen maar net zo snel weer genegeerd, misschien als wens van het verlangen. De eerste dikke droppels vielen en we trokken ons terug in het atelier, dat ineens veel kleiner leek met die grote jongenslijven. Zoete koek en water was een mooie afleidingsmanoeuvre op een nieuwe aanval van schermverleidingen.

Na de eerste bui besloten we nog drie kwartier onkruid te trekken en dan de kuierlatten te nemen en dat was maar goed ook. Het begon te stortregenen vlak voordat ik ze thuis kon afzetten. Vlak bij de flat parkeren en daar konden ze een run nemen op de deur met de sleutel in de aanslag. Ik reed door naar huis. Voordat ik naar de tuin reed, had ik de pakjesman onderschept die met zijn bus de straat in kwam rijden. Hij bleek inderdaad een pakje voor mij te hebben. Hoera. De autostofzuiger.

Bij thuiskomst probeer ik hem uit. Het is een handzaam klein ding dat in de deur past en, als het opgeladen is, beter zuigt dan de turboslangen van het pompstation. Ziezo, dat is één ingelost voornemen voor de reis. Straks gaat de tweede ingelost worden. Nog een extra kapperbezoek, knippen en kleuren door een natuurbehandeling.

Van Bali komen mooie beelden. De kleine Njong vermaakt zich kostelijk voorop de scooter bij zijn vader, in een zwembad en met de marketentsters voor vrolijke kraampjes met inheemse vruchten, die allemaal in zijn wangetjes willen knijpen, stel ik me zo voor. Een video van een tocht over een binnenweg met prachtige bossen, velden, palmen en bananenplanten oogt alsof ik er zelf langs rij. Ze zijn zo ver weg en toch zo dichtbij.

Zoonlief komt me koffie brengen voor hij naar zijn werk gaat. Wat lief. Hij weet hoe adembenemend het is om de trap op te moeten in de ochtend. De voorbereidingen voor de reis gaan onverdroten voort. De boeken liggen op een stapeltje en en nog meer leesvoer aan tijdschriften. De Groene wordt als het goed is, doorgezonden en de tekenspullen moet ik nog bij elkaar zoeken. Vandaag is ook de apotheek aan de beurt. Toch eens vragen naar dat medicijnen-paspoort. Geen overbodige luxe na de laatste speurtocht naar de vergeten puf. En voor de rest, we hebben nog een paar dagen, dus tijd te over.