En daarna zien we wel verder

Contacten verwateren. Het gaat vanzelf. Door drukte, door allerlei wijzigingen in de omstandigheden. Ziekte, nieuwe baan, kinderen, verhuizen, uiteenlopende levens, zo sluipt het uit elkaar groeien binnen of gewoon het gescheiden zijn. Als je elkaar weer tegenkomt is het goed, als vanouds, dezelfde warmte, dezelfde verbondenheid. Even makkelijk ook weer los te laten. IJkpunten in de vriendschap.

Maar wat als de persoon in kwestie er stiekem tussenuit geknepen is en je hem niet meer hebt kunnen zeggen dat er een tijd was waarin je van hem leerde of op z’n minst waardoor je in een andere wereld, de wereld van beeldende kunst en muziek, getrokken werd. Ik kan het hem toedenken in de hoop dat hij die gedachte nog vangt tussen hier en daar.

Dat is de wonderlijke kant van ouder worden. Vrienden verdwijnen. Niet voor even, maar voor altijd. Natuurlijk, er zijn de herinneringen, nog net zo scherp als toen ze pas gemaakt werden. Een uitvoering van de Erlkönig op de bank in het vakantiehuis, strokransen in de haren, een wandeling over de oorlogsgraven in Limburg, rode wijn, picknicken met de hele kinderschaar en manlief, de Oude was er bij. Een meningsverschil tussen die twee te midden van de brocante op een markt in Maastricht, zijn prachtige beeldentuin, zijn beelden, de haag met nissen waar ze in stonden en die de hele tuin omzoomden. Een paradijs. Zijn feesten voor het grut en de ouderloze echtparen. Er waren meer verdwenen mensen bij. Zolang ze niet vervagen is het goed. Ik neem ze mee in de gedachten.

Redelijk vroeg in de morgen reed ik naar het huis van zoonlief, de jongste van de tweeling. Ze hadden zwager en diens lief op bezoek. Ze zouden in de middag naar het oosten van het land vertrekken en ik had al aangegeven dat het slecht weer zou worden . Derhalve was ik tamelijk vroeg op bezoek. De drie rakkertjes waren beneden, maar kleindochter moest nog een middagslaapje. Daarna zouden ze vertrekken. Heel goed, dan kunnen beiden, zij met haar hernia en hij met zijn knie, eindelijk wat meer rust pakken, al werkt lieve schoondochter liever door de pijn heen. Ik weet hoe dat is. Als je er niet bij kunt stilstaan dan is het er even niet.

Ze waren zoetjes aan het spelen en daarna smikkelden ze van een lichte lunch. Het ging met de knie een stuk beter. Straks mag hij zonder krukken lopen, dan ben je alweer meer mobiel al is het gevaar op een onverwachte beweging groter.

Iedereen was druk in de weer, dus na een gemoedelijk gesprekje besloot ik te vertrekken, dan konden ze de rest in alle rust voorbereiden. Langs dochterlief om de accu’s op te halen voor vandaag. De tuin roept deze week extra hard. Nog even flink de beuk erin en dan kan ze er weer even tegen.

Er was thee en we verkneukelden ons alvast op wat we op de camping zouden tegenkomen. Ik kijk uit naar het enorme varken dat daar in de modder rolt en een van de hoogtepunten voor de filosoof en tante Pollewop betekent. Lazy is een camping met dieren, dat maakt het dubbel leuk. Je kunt er ook zwemmen, maar het meertje heeft een rotsbodem en het zwembad hoge zijkanten. We gaan het zien en beleven. Ze vertrekken ongeveer tegelijk met mij of iets eerder. Ik reis eerst af naar Verweggistan om Lief op te halen en dan rijden we de volgende dag naar Slowakije.

Nu eerst de laatste loodjes in de tuin, terwijl in mijn parallelle leven in Nagypeterd ook alles in stelling wordt gebracht om de Hof twee weken te laten overleven. Zo werkt dat. En daarna zien we wel verder.