Er over peinzen is alvast een begin

Wakker worden in je eigen bed, het vertrouwde uitzicht, de hele nacht met open raam, geen angst voor muggen. Licht opbollende vitrage laat de dag kalm doorsijpelen rond het vertrouwde ochtenduur. De spiegelende zonsopgang omlijst haar alvast met een gouden randje.

Gisterenochtend was ik net zo vroeg wakker. Maar daar sloop ik uit bed, alhoewel zus niets hoort als ze slaapt, en nam telefoon en Ipad mee naar de soezende woonkamer. Gordijnen en luxaflexen open, water opzetten voor de cappuccino en, nog steeds in ochtendschemer, starten met het dagelijkse ritueel. Hongaars en schrijven voor de zussen zouden ontwaken, nu er nog focus mogelijk is.

Voor elven zijn we alle vier ruim klaar. Alles zit in de auto. De vaatwasser is voor de laatste keer uitgepakt en de laatste vuilniszakken, restanten van een losbandig leven, zijn in de container beland. On y va.

Via dorpen afzakken en eventueel aanwezige kringlopen aandoen, was het idee, maar na de eerste grote kringloop, die te veel en te vol was, en het zoeken naar een plek om te lunchen, waarbij half Groningen de tent gesloten had, had de tocht alle energie opgeslurpt. Na de thee ergens na Zwolle, waar we een pakje moesten afgeven, reden we toch via de snelweg in een ommezien naar mijn huis. Tegenliggers stonden in een lange file te wachten. De vakantie in Midden Nederland was aangebroken. Wat een heldere ingeving om mijn eigen reis naar Lief pas volgende week te boeken.

Zoonlief kwam na mijn app al naar beneden om mijn spulletjes naar boven te dragen en werd uitbundig door de zussen begroet en bewonderd. Ze hadden nog twijfels gehad of het wel alleen te sjouwen was voor hem, maar die verdwenen als sneeuw voor de zon. Inderdaad, dat kon hij. Omhelzen, uitzwaaien en de vier trappen op naar boven. Toch nog eerst even de boodschappen halen, zag ik, toen ik binnen was. In mijn eigen oude vertrouwde Agaath, heerlijk om zelf te kunnen rijden, naar de winkel. Er was een nieuwe smeerboter van mijn vertrouwde merk in een kartonnen kuipje. Hoera, leve de bewustwording.

Op de bank zitten suffen dus vroeg naar bed. Nu ligt de dag weer aan mijn voeten. Uitpakken, wassen, overpeinzen en later de volgende reis voorbereiden en het adres bij het abonnement op de Groene tijdelijk veranderen, zodat ik iedere week in Verweggistan nieuw leesvoer in handen heb.

De Groene opent zijn dikke vakantienummer met het thema ‘Niksen’ en de twee kanten die er aan zitten. Opgehemeld of verguisd, daar draait het wel zo’n beetje om. Een artikel gaat over de verwildering van verlaten plaatsen. Die zie je in Hongarije veel. Temidden tussen de huizen van de dorpen, kunnen hele ingestorte en overwoekerde exemplaren staan, hangen, of leunen. Die natuur die dan ontstaat is door een Duitse Hoogleraar ecologie ooit ‘Natuur van de Vierde Soort’ genoemd, omdat op een afbraakterrein in Berlijn een verbluffende hoeveelheid planten-en-dierenleven was ontstaan, waaronder ook zeldzame of bijna uitgestorven exemplaren.

Bij zo’n krot op het platteland bloeit er in het voorjaar een weelderige blauwe regen door alle kapotte ramen heen of reikt tot ver over het dak, wat het direct weer schoonheid geeft, even als bramen, frambozen en zelfs bomen die in alle gaten en kieren gekropen zijn teneinde een houvast te zoeken. Ook in Groningen zagen we soms een volledig kreunende en overwoekerde schuur tegen een goed en bewoond huis aanleunen of een bedrijven terrein dat volledig verlaten oogde en langzaam opging in de vegetatie. Het heeft iets, zo’n verstild leven. Rutger van der Hoeven, de schrijver van dit artikel, over De Vierde Natuur: Misschien moeten we anders naar die landschappen gaan kijken. Of ze in ieder geval beter leren begrijpen. Want er zullen over de hele wereld meer van dit soort plekken komen. Verlating is onze toekomst.

Niksen voor jezelf is fijn, maar achterover leunen als iets in verval is, vergt een ander inzicht ter meerdere eer en glorie van al het leven om ons heen. Er over peinzen is alvast een begin.