En daar gaat het maar om

We zouden wat dorpen en wat stadjes aandoen, om te beginnen Delftzijl. Misschien hadden we Appingedam voor het laatst moeten bewaren, want dat was toch erg idyllisch vergeleken bij de havenstad, die met zijn havens, een woud van windmolens en haar industrie meer leek op Rottterdam. Het gaf niet want de jongste zus houdt er ook van. Dat is zo leuk als je met z’n vieren op stap bent. Soepeltjes water bij de wijn doen en ruim baan voor elk wat wils aan bezienswaardigheden.

Het dorp Termunterzijl ligt aan de Eems Dollard en maakt onderdeel van de waddenzee Werelderfgoed. Het dorp heeft een jachthaven, een strandje, er zijn musea en een aantal restaurantjes met een theetuin. Voor de laatste kiezen we door de gezellige ligging aan de Eems. Zitjes onder de bomen, uitzicht over het groen, een super gezellige eigenaresse, die ons hartelijk te woord staat. We proberen de bubble thee uit, Jasmijn groene thee met vruchtensiroop met gelparels en laten ons verrassen. Broodjes Wiener worst als lunch. Het is een zaligheid. De drankjes zijn kleurrijk en de gelparels gaan door een dik rietje en bij de laatste slok stik je er bijna in. Ik wel tenminste, omdat ie met kracht de luchtpijp in vliegt.

We zitten er heerlijk. Een openbaring. De zussen wandelen nog over de sluis van 1725 en langs het museumgemaal terwijl ik in de buurt van de auto blijf.

Onderweg naar deze plek toe kwamen we nog langs een verdwenen dorpje Oterdum, waar alleen de grafzerken bovenop de oude begraafplaats er nog getuigen van zijn, maar dan enkele meters hoger, op de dijk. Kerk en boerderijen van het dorp werden opgeofferd aan de uitbreiding van de industrie en de zeewering moest op deltahoogte worden gebracht. In het beeld van de hand, dat er staat (oorspronkelijk van brons, maar weggekaapt en vervangen door een replica)werden kerk en dorp afgebeeld ter nagedachtenis. Ten offer gevallen aan de modernisering en vooruitgang, zoals zoveel tegenwoordig.

Daarna door naar Winschoten. We kwamen langs een stuk land dat volledig omzoomd was door een brede strook wilde bloemen. Wat heerlijk dat er nog steeds boeren zijn die op alle fronten mee willen participeren met het milieu en het teruglopen van de bijen. een luilekkerland temidden van de akkers voor deze noeste arbeiders.

Winschoten was niet wat we ons er van voorgesteld hadden. Er moet een historische fundatie zijn, maar die hadden we niet ontdekt doordat er kaarten gekocht moesten worden en een brievenbus gezocht, waardoor we door de zo eenvormige winkelstraten als in de meeste andere steden van Nederland moesten wandelen. Uit wiki blijkt dat de bijnaam voor Winschoten ‘Lutje Mokum’ was of klein Amsterdam, door de vele Joodse mensen die er woonden. De stad was ook bekend om zijn rozenkwekers rondom de stad en het Rosarium, dat we overigens ook hebben gemist. Winschoten wordt ook gepromoot als de ‘Roos in de Regio’ en we vrezen dat we aardig wat gemist hebben. Wie weet, komt er nog een herkansing.

We hadden in ieder geval geen puf om nog ergens te gaan borrelen en reden terug naar het huisje, en genoten daar van een borrel en van een hele lichte maaltijd en opnieuw werden herinneringen bijgeschreven. En daar gaat het maar om.