Een pleister op de wonde

Als er vroeger in de Amandelstraat een verjaardag was dan fietste mijn moeder naar bakker Boonzaaijer, die op de hoek van de laan van Chartroise en de Anton Geesinkstraat zat. Ze bestelde sneeuwballen. Een zalige lekkernij die leek op een puddingbroodje maar gevuld was met zoete witte creme. Heerlijk vonden we ze en het maakte een verjaarspartijtje bijvoorbaat al een feest.

Zoonlief heeft op de een of andere wijze deze winkel ontdekt. Het is bijzonder omdat hij niet in de wijk hoefde te zijn. Hij ging iets lekkers halen toen hij bij zijn zus op visite was in de schepenbuurt. Dat hij uitgerekend daar uit moest komen is bijna geen toeval meer, want hij ontdekte er de sneeuwbal en vond het met zijn verjaardag tijd om er veertig stuks te bestellen. Daarmee trad hij in de voetsporen van mijn moeder, zonder het te weten. Pas toen ik hoorde dat hij sneeuwballen had besteld, vertelde ik over die ouwe getrouwe Boonzaaijer en de gewoonte van mijn moeder. Hij is vast ingefluisterd door zijn oma.

Hij vertelde de eigenaar erover toen hij de bestelling in alle vroegte op ging halen . De eigenaar kende onze familie nog. Hijzelf had zijn grootvader en vader opgevolgd. De zaak bestaat al langer dan 100 jaar. Een stukje Ondiep van vroeger.

Het werd allengs warmer in de middag. We zaten in de tuin en de grote plataan erachter gaf voldoende schaduw. Zoonlief was de boel aan het redderen. Een voor een druppelden de vrienden en de familie binnen, al dan niet met kroost. Dat was veelvuldig aanwezig. Hele kleintjes waren erbij, waar de groten om moesten denken om ze niet omver te lopen. Er werd gepraat, gelachen, geroepen, het was een grote roezemoes. De vele cadeaus werden op de tafel gelegd om later uitgepakt te worden.

Ik had dochterlief en Dribbel opgehaald, die onderweg wilde weten hoe het huis van zijn oom eigenlijk heette want het was geen flat. Ineens schoot het woord me weer te binnen. Het is een drive-in, maar de oorspronkelijke garage is verbouwd tot een extra kamer. Een mooie plek voor de kinderen om te ravotten al leverde het een van de drie rakkertjes wel een reuze bult op zijn voorhoofdje op.

Het is altijd bijzonder om te zien hoe iedereen die elkaar kent bij elkaar kruipt. De balletjuf van mijn beide dochters kwam ook met haar man. Ze woonde twee huizen verder. Jarenlang heb ik de gang naar de balletschool gemaakt met de twee schatjes in roze tutu en allebei hun haar in een knotje, zo vertederend. Ze zijn nog lang door blijven dansen. We hebben het vooral over vroeger gehad, want haar man kwam uit Tuinwijk en kende de automatiek waar ik werkte toen ik vijftien was. Er waren nog meer raakvlakken. De ijsbaan Aroza, het Noorderbad, de afgravingen van Overvecht waar we ‘s winters schaatsten en de stinkende benenkluif. Zo leuk om die herinneringen op te halen.

Een vriend van zoonlief die een Surinaams restaurant vlakbij had zorgde voor het eten. Grote bakken met allerlei lekkernijen. Rijst, bami, rendang, tempeh goreng, sajoer boontjes, ketimoen, bakkeljauw, ajam ketjap en Surinaamse sambal. Er waren rieten borden met een vetvrij papier erop. Handig vond ik dat. Het stond leuk en er was minder plastic afval.

Er werd muziek opgezet en hier en daar werd een dansje gewaagd. De kleintjes gingen met Oops en Omi mee, zodat beide ouders de boel aan kant konden maken. Rond achten was ook bij mij de koek op. Er werd hartelijk afscheid genomen. We zullen elkaar een tijdlang niet zien, maar er werden filmpjes en foto’s beloofd. Een pleister op de wonde.