Wie weet wat daar uit voortvloeit

Er staat een lange ladder tegen het huis. Op het dak klaren drie mannen een klus. ‘Lekkage’ zei vriendinlief. ‘Nu werd het echt noodzakelijk.’ Na regen komt zonneschijn, nieuw lood en het is van ‘God zegene de greep’, dat het gaat zoals verteld wordt. Een beetje vertrouwen in de mensheid of in ieder geval in deze drie mannen, want het eerste wordt steeds lastiger.

Ik schuif bij vriendin naar binnen. Niet onder de ladder door, dat brengt ongeluk, maar hij is net naast de deur opgesteld. We sluiten elkaar in de armen. Hoe groot is gemis op het moment van elkaar weer ontmoeten. Zo vertrouwd, zo warm.

De bos bloemen wordt in dank afgenomen, bijna beschaamd, omdat je in haar straatje dure Utrechtse parkeergelden neer moet tellen. Geen probleem, schat. Ik ben Amsterdam en Den Haag gewend, en die leggen er nog dunnetjes een schepje bovenop.

Vanaf het begin vallen alle maanden van gemis er tussenuit. Stof tot babbelen is er genoeg, maar ook een luisterend oor voor wederzijdse verdrietigheden en vrolijke noten. Het wegvallen van mensen, hoe daar mee om te gaan, beseffen dat er altijd iets zal blijven wringen van een onbeantwoord ‘Waarom’. Hoe moet je dat verwerken. Vroeger zei men’ Maak van je hart geen moordkuil’, met andere woorden ‘Spreek het uit’. Maar als er geen ruimte voor wordt gemaakt, gaat het schuren en schrijnen. Er valt geen verhaal meer te halen, wat blijft is nog een grotere leegte. Tijd beidt. Straks vallen er antwoorden op hun plek. Daar ben ik van overtuigd.

Het gesprek kabbelt terug naar school, naar haar belevenissen in de groep. De fantastische projecten, die ze doet met onze oude school in gedachten. Ja, dat is waarachtig onderwijs. Geen methodes, zelf aan de slag, snij het op de kinderen toe en bouw ruimte in voor nieuwe groei. Ze gaan ervoor met heel hun hart. Het mijne maakt een sprongetje. Daar ligt de basis voor een nieuwe wereld. Kinderen die leren begrijpen dat het op samenwerken aankomt en delen van kwaliteiten. We zijn het er unaniem over eens dat Pabo’s er meer positief in moeten staan in plaats van mensen af te rekenen op wat niet bij hen past.

Dochterlief komt thuis en vertelt over haar plannen. Zo levenslustig, zo creatief. Af en toe komt er een van de mannen zwaar stappend door het huis naar de keuken om de handen te wassen. We zitten binnen met zicht op de fijne tuin. We zouden heerlijk buiten kunnen zitten, maar er vallen allerlei ondefinieerbare piepkleine deeltjes verleden van het dak naar beneden.

We eten een boterhammetje, ik de mijne met komijnekaas. Wat een heerlijkheid. Al zo lang niet meer gegeten. Het is kennelijk de week van komijn. Ik wimpel het voorstel af om te videobellen op het feest met het oude team. Ben je mal. Ik zit er dan een beetje voor Pierre Snow bij in Verweggistan, want ik kan niet deelnemen aan de gezelligheid en iedereen is druk met elkaar. Mijn tijd komt nog wel, of we doen het dunnetjes over in eigen tijd. Een op een, zoals nu, heeft meerwaarde. Dat is verbinden bij uitstek, een waarachtig ontmoeten.

Ze is bezig met de laatste loodjes voor school, de geschreven rapporten, de overdrachtsformulieren en meer van dat soort zaken. Straks is het klaar maar er is ook ruimte voor een nieuwe actie. Vrijwilligerswerk bij vluchtelingen. Er is een oriëntatie. Je verbindt je niet voor even, er zit wel degelijk een bepaalde voortgang achter. Daar moet je je bewust van zijn. Maar het zijn nieuwe deuren die zich openen. Wie weet wat daar uit voortvloeit.