Rust inbouwen in de hectiek is de boodschap

Lief en ik videobellen om de drie dagen en praten elkaar bij. Deze ochtend is het een opgetogen verhaal over de vier reeën die hij rond vier uur vannacht heeft gespot op het achterland dat als voedselhof steeds meer vorm krijgt omdat het struweel groeit als kool, nu ze gevrijwaard zijn van alles wat overwoekert. De tropenhitte verschuift met zijn nachtelijke uren en de koelte van de vroege morgen naar elf uur in de morgen. Pas op de plaats betekent dat dan en rust. Hij is aan de hand van de ouderwetse methode die nog in de bibliotheek lag, zijn Hongaars weer aan het ophalen en daardoor kan hij mij beter uitleggen hoe de naamvallen in elkaar steken en de plaatsbepalingen werken. Het is een leuke dimensie erbij en vult zijn dag. Ook onze Hongaarse appjes over en weer dragen bij. Wie weet, krijg ik het ooit onder de knie.

De verjaardag begon al vroeg. Rond enen. Een tuin of een kamer is altijd te klein bij verjaarsvisite. De badjes voor de kinderen nemen veel plek in. Onze rij achter de tafel zit in de gevarenzone, maar het maakt niet uit, af en toe die verkoelende spetters. De kinderstemmen joelen boven het huis uit als ik aan kom lopen. Ons kleine verjaarsdametje zit bij moeder op de arm en is duidelijk onder de indruk. Met haar vrije hand reddert moeders er nog een aantal zaken bij. ‘Het is zelfbediening’ roept ze. Slim. Er staat een grote fles vol water, komkommer en munt met een flink ijsblok erin. Zoonlief zit met zijn (te warme)ingepakte been onvrijwillig niets te doen. Nog vier weken waarbij hij niet op het been mag staan.

Het bezoek en de familie druppelt binnen en als iedereen er is kunnen de cadeautjes uitgepakt worden, het tulen jurkje met vlinders gaat aan, de taart wordt op een plateau gelegd en de kaarsjes aangestoken. Ze is verlegen onder al die aandacht en ondanks het feit dat pa en ma voor doen hoe of blazen ook al weer gaat, lukt het niet en blaast pa achter haar oor langs het kaarsje van de 2 uit. Hoera en lang zal ze leven in de gloria.

Tante Pollewop zoekt bij tijd en wijle de rust bij ons aan tafel of die van haar moeder als de drie rakkertjes en Dribbel zich uitleven in het badje. Af en toe klinkt er gehuil, maar de schade valt telkens mee. Het water kan nu ook niet meer ijskoud zijn. Dankbaar voor het verkoelende windje af en toe, babbelen we over koetjes en kalfjes en drinken van het verfrissende water. De kleine Njong blijft in de buurt van zoonlief. Dat lijkt vooralsnog het veiligst, al is het kleinste badje voor hem schoongemaakt door zijn vader en de opa van de rakkertjes.

Rond vijven stap ik maar eens op. Lieve knuffels, tot gauw en later, en nog even fijn doorfeesten. Thuis is er de rust. De warmte van de dag blijft broeierig hangen in het trappenhuis, maar binnen in huis is het heerlijk koel. Op tijd alles dichtgedaan.

Krekel van Annet Schaap leest als een tierelier. Het is nu ongemeend spannend. Steeds leg ik het even weg, om er langer van te kunnen genieten. Wat een verhaal. Het sprookje(nee, ik verklap niet welke)blijft er doorheen spelen. Een mooie klassieker is weer aan de kinderliteratuur toegevoegd voor jong en oud. Straks brengt de post het nieuw gekozen boek van de leesclub. ‘Narcis’ van Judith Fanto is het geworden. Als ik de recensies mag geloven is het ook geen boek om weg te leggen.

Vanmiddag haal ik kleindochter uit school en is de oudste aan de beurt voor een bezoek. Rust inbouwen in de hectiek is de boodschap.