Missie geslaagd

Oude tuinbroek, oud shirt, sokken over de pijpen, oude schoenen…Klaar voor de rimboe. Gewapend met een fles water en een weckpot vol nootjes stapte ik de deur uit en prompt vielen er dikke druppels op mijn hoofd. Agaath stond verder weg. Omdat het regen was waar met gemak tussendoor te lopen viel kwam ik vrij droog bij de auto aan. Toch dochterlief even polsen, wat wijsheid was. De lucht betrok nog meer en ook mijn helder verstand. Aflasten maar, geen zin om in drijfnat struweel te werken. Maar er is niets veranderlijker dan het weer. Twee straten verder was er een stralend zonnetje aan een blauwe hemel. Bij het huis van dochterlief hakten we de knoop door. Kom, we zijn niet van suiker. Gaan!

En zo wandelden we een half uurtje later over het pad naast de sloot, waar twee jonge meerkoeten schril piepend door hun ouders van de kant gelokt werden, richting oerwoud. Het viel allemaal reuze mee. Alles was op het eerste gezicht gras, brandnetel of nog hoger gras, maar bij nader onderzoek bleken heel wat planten het toch te hebben overleefd. Drie hosta’s en de schoenlapper bijvoorbeeld, vier mini zonnebloemen, de lavendel en de Hebe, de hortensia, de rozen, de lisse, de lievevrouwebedstro, de geraniums. Dochterlief maakte in hoog tempo het een en ander vrij van de ballast.

Ik wilde de structuur terug en begon met maaien in mijn eigen tempo. Dat betekende maaien/zitten/maaien/zitten. Zo snel als dat lukt. De plaats voor de nieuwe composthoop hadden we ook al bepaald, maar ik aarzel nog altijd of het slim is. Na een korte studie composteren daarnet lees ik de richtlijnen en die verschillen van mijn aanpak. Laagjes groen en bruin afval, het liefst kleiner geknipt, regelmatig omwoelen en dus niet achter elkaar al het overtollige onkruid in bossen erop gooien zoals tot nu toe gebeurde.

Dat betekent dat ik de oude compostberg, hoop is het juiste woord niet, af ga graven en in zakken mee ga nemen naar de groenafval-container op de gemeentewerf. Daar zal ik woensdag aan beginnen. Vandaag de basis. In het record tempo van dochterlief zijn er aan het eind van de ochtend nog eens drie overvolle kruiwagens opgegaan. Deze tuin vereist sluwe slimmigheid. Het is een bijzonder aangename constatering dat de dochters op precies dezelfde snelle en grondige manier te werk gaan net zoals ik het vroeger zelf ook deed. Een zekere verbetenheid ligt eraan ten grondslag. Bikkelen tot het klaar is. Bijzonder om dat waar te nemen. Tussendoor houden we pauze met water en een handvol noten en aan het eind kunnen we voldaan neerkijken op de gedane arbeid. Hard gewerkt, bergen verzet.

Resultaat twee gemaaide tuinen, drie onkruidvrije bedden en voldoende gesprekstof tussendoor. Het is een meerwaarde dat we telkens even kunnen sparren, wikken en wegen, de plantenapp erbij om te kijken of we het goed hebben gezien. Zo is de phlox is in ieder geval gered van het overheersende leverkruid.

Volgende keer ruimen, de keer erop de wilgen aan het doorgaande pad snoeien. Alle keren een afgebakende taak, dan blijft het behapbaar en overzichtelijk. Voor nu is de missie geslaagd.