Tijd om wat verloren slaap te sprokkelen

Het wil vannacht maar niet lukken. Er kloppen allerlei wereldproblemen aan mijn deur en vragen om mijn aandacht. Maar ze zijn onheilspellend en veel te omvangrijk om te bevatten. Rond vieren, negen over om precies te zijn, snavelt de merel zijn ochtendtrillers het zwerk in. Het is een troostrijk geluid, een geluid van alle tijden.

Het leidt me naar de nachtdiensten op KNO in het oude gebouw van het Academisch ziekenhuis in Leiden eind jaren zeventig. Tegen die tijd zat ik bij het open raam mijn rapport te schrijven. De mooie en minder mooie kanten van zo’n nacht, waarin altijd van alles gebeuren kon. Dat vroege uur alleen in het kantoortje was even een rustpunt in de hectiek. De merel en zijn ochtendzang brachten er balans in en nu weer.

Zoonlief had gisteren de auto nodig en dat zorgde ervoor dat er een mooie gelegenheid geschapen was om in alle rust alles op een rijtje te zetten. Vanaf mijn thuiskomst tot nu had ik me mee laten voeren door de waan van de dag. Zo’n moment van bezinning was zeer wenselijk.

Mijn immobiele kind was vandaag alleen, want de rakkertjes en zijn vrouw waren naar de andere oma, dus leek het hem gezellig als ik kwam eten. Ik beloofde hem om alvast in het voren een soep te maken, want dat was een wens. Omdat er een enorme hoeveelheid cherry-tomaten lag, koos ik voor harira met zelfgemaakte tomatenpulp. De rest was allemaal in huis. Ik hou van koken. Dit paste geheel en al in het programma van mij-tijd.

Het was heerlijk koel binnen, terwijl buiten de dertig graden werd aangetikt. Ik had het idee dat de voorspelde smog wel meeviel. Er stond nog altijd een windje. Af en toe wierp ik een blik op de televisie, waar de Amsterdammers hun asfaltfeest aan het vieren waren ter ere van het 750 jarig bestaan. Onze piepjonge hoofdstad deed qua grootte allesbehalve onder voor oude vestingen als Nijmegen en Utrecht. Het was een vrolijke bedoening ondanks de hitte. Iedereen wilde de kans grijpen om over de snelweg te lopen en geschiedenis te schrijven. Sommige luitjes liepen onder een kleurrijke paraplu. Helemaal geen gek idee. Met deze hitte en de ongenadige zonnestralen is er veel te zeggen voor een baldakijn boven je hoofd.

De tomaten waren aan het pruttelen, de vaat was gedaan en de was opgehangen. Tijd om het nieuwe boek te bekijken wat we met de biografie-club hebben uitgekozen. ‘Het Kwartet’ van Claire Mac Cumhaill & Rachael Wiseman met de ondertitel: Hoe vier vrouwen de filosofie opnieuw tot leven wekten.

‘Het Kwartet is een prachtige groepsbiografie van vier briljante vrouwen die niet alleen ideeën met elkaar deelden maar ook huizen, sofa’s, schoenen en zelfs geliefden. In de wanorde van de oorlog en van de jaren daarna schiepen de vriendinnen een manier van ethisch denken die ons vandaag de dag nog steeds veel heeft te bieden.‘ staat er op de achterflap. Het lijkt me een onderwerp dat voor nu ook heel heilzaam kan zijn.

Er zeilde een luchtballon voorbij die precies de ondergaande zon ving. Terug naar de keuken. De Harira krijgt vorm met Ras el Hanout, de uien, de tomatenpulp, de gedroogde kruiden, de kikkererwten en de bouillon. De hoeveelheden zijn zoals gewoonlijk geschikt voor een weeshuis.

De merel fluit nog altijd. Tijd om wat verloren slaap te sprokkelen