Met gouden randjes

Het werd niet alleen een wandeling door dat prachtige bosrijke gebied, maar met het ophalen van de herinneringen en het aanroeren van waarachtige gevoelsonderwerpen ook een wandeling door het verleden. Direct al bij binnenkomst was er een opmerking die duidelijk maakte hoezeer ik haar gemist had, hoe goed we het samen hadden en hebben als duopartner en als vriendin. Een van die olijke noten, die door ons hele gesprek heen geborduurd zitten en zo heerlijk eigen voelt. Ons kent ons. Jawel, echte zielsverwantschap.

Ze had een route uitgestippeld die ik aankon, maar eerst was er koffie met enorme schuimkraag, die we langzaam genietend oplepelden, net als de verhalen om de te lange tijd van gemis te overbruggen.

We kuierden en soms stonden we even stil, om op adem te kunnen komen als er sprake was van een hochie. Ze ving me op toen de schoen bleef steken achter een omhoog staand randje van een stoeptegel. Zo hadden we elkaar jaren opgevangen bij elk schurend randje van het bestaan. We haalden herinneringen op aan de projecten die we samen hadden bedacht, maar konden ook even stil blijven luisteren naar de vogels om ons heen en ze vertelde dat bosbaden zo heerlijk was, het Japanse Shinrin-Yoku waarbij je jezelf onderdompelt in de natuur, een bijzondere meditatievorm waarbij je stilstaat bij de specifieke geuren van het bos, de kleuren, de frisse buitenlucht, het ritselen van de blaadjes, het fluiten van de vogels.

Heel herkenbaar en iets wat Lief en ik in Hongarije dagelijks doen, Lief zelfs nog intenser dan ik, omdat hij soms in moet grijpen in weelderige groei. Het herinnerde me aan een wandeling die ik ooit maakte met een kennis, waarbij we afgesproken hadden niet te praten. Het heeft net zo’n effect, want je beleeft de aanwezigheid van de natuur intenser.

Bij het boscafé streken we neer en na een poosje kwam een vriendelijke vrouw de bestelling op nemen. Het personeel bestond voor een groot gedeelte uit mensen met een beperking. Enthousiast in hun verantwoordelijkheid en vrolijk. We zaten op het terras vlak bij de ingang naar het buffet en een van de vrouwen keek ons iedere keer als ze langskwam stralend aan en vroeg of we het naar ons zin hadden, of het smaakte en meer van dergelijke opbeurende opmerkingen.

Nu konden we nog verder de diepte in, want als er iets is wat troost vermag zijn dat de uitgesproken momenten. Samen, op het terras, te midden van anderen en toch heel intiem, wij tweeën.

Terug waren er in mijn beleving nog meer hochies, maar het kon ook komen omdat de zon ongenadig en rechtstandig de straat bescheen zonder ook maar een schaduw te trekken. Kuieren, even pas op de plaats en weer een stukje kuieren.

We dronken nog een kop thee, manlief kwam erbij en samen vertelden ze wat een geweldige keuze het was geweest om de randstad te verlaten voor deze plek, temidden van die heerlijke bos en hei waar naar hartelust gefietst en gewandeld kon worden.

Rond een uur of twee stapte ik op met een hartelijke omhelzing en een belofte voor de herhaling. Nog geen files, dus waagde ik de snelweg, waardoor ik aan tijd won en even bij zoonlief aanwipte, die een gigantisch zwembad in zijn tuin had staan. De kleine Njong, inmiddels bijna klein af, sliep de slaap der onwetenden. Zijn zus en moeder zaten beneden onder het overdekte terras te knutselen, te werken en bij te komen van school. Het was een wisselen van de wacht, want even later kon ik met zoonlief een aantal zaken doornemen. Zo heerlijk om ze weer te zien.

Het slaapje duurde lang, dus ik beloofde volgende week nog eens langs te komen maar langer, om samen met elkaar bijvoorbeeld een hapje te eten. Prompt belde zoonlief toen ik naar huis reed, dat de kleine me nog even wilde zien, voordat ze alle vier het zwembad in zouden springen. Even wachten tot ik op de bank zat, maar daar werd ik dan ook bedolven onder telefoonkusjes en met een grote grijns. Heerlijk. Zo’n dag dus…Met gouden randjes.