Het geeft lucht

We moesten in Oud-Zuid zijn en de lieverd naast me had een half leven juist daar op school gewerkt. Ik zwaaide prompt te vroeg een straat in, maar daar was mijn reddende engel in nood, want anders dan de tomtom aangaf leidde ze me door de wirwar van straatjes recht naar een mooie parkeerplek en konden we wandelen naar een stukje verderop.

Iedereen had de dikke ‘Greet Hofmans’ meegesjouwd. Het duurde even voor ook de laatste van ons groepje er was, zij had een bus gemist. Onder het genot van liters thee en kletskoppen namen we de schrijver van het boek Han van Bree en zijn onderwerp onder de loep. We waren het unaniem eens over het feit dat het boek wel een tikkeltje dunner had gekund en dat er erg veel namen in stonden, maar over het algemeen waren we toch wel gunstig gestemd omtrent de grondigheid van de schrijver, alle foto’s die in het boek stonden en die zorgden voor het verlevendigen van de details.

Nergens maar dan ook nergens was deze vrouw uit geweest op eigen gewin en had ze als een orakel altijd een positieve aanmoediging gegeven. Een van ons vertelde dat iemand in haar omgeving had gezegd, dat er in elk leven eigenlijk een ‘Greet Hofmans’ zou moeten zijn. Je wilt allemaal wel bevestiging en aanmoediging krijgen. De mensen uit haar omgeving, haar rol in het paleis, de conferenties die daar uit voort vloeiden werden uitgebreid besproken. Verbazingwekkend bekende namen zaten onder de deelnemers, maar dat kon ook aan het spirituele klimaat liggen van dat moment met, onder andere, de opkomst van de parapsychologen. Haar eigen wensen zouden naadloos passen als kritische noot op het huidige beleid. Ze was erg humaan in die zin. Onze vage negatieve ideeën over deze vrouw hadden we allen bijgesteld, ongeacht of je het eens was met de door haar ‘opgedragen’ rol.

De terugweg verliep tot Utrecht soepeltjes, daarna moesten we vooral file ontwijken, wat wel glorieus lukte op het laatste stukje na.

Tijd voor de tweede boekenclub met het boek van Lieke Marsman: ‘Op een andere planeet kunnen ze me redden’. We reden met vieren vanaf de carpool naar het kleine dorp midden tussen de weilanden. Het was een warm weerzien midden tussen de dahlia’s en de bloeiende lavendelstruiken. Buiten moest er eerst grondig bijgekletst worden. We moesten toch wachten op de laatste die een half uurtje later zou komen. Thee en koffie, madeleines of chocoladekoekjes met later een uitgebreide borreltafel om de inwendige mens te versterken en toen we compleet waren, het boek van Lieke Marsman.

Stof tot praten genoeg en een onderwerp waar je sowieso de diepte mee inging, namelijk het thema Leven en Dood en haar gedachten daarover. Er kwam van alles voorbij, wat niet anders kan als ieder na gaat denken over eigen leven, eigen lijden en de dood. Wat betekent het voor je partner, de kinderen, de omgeving, hoe het te verwerken. Niemand weet wat er in je hoofd gebeurt bij zo’n zwaard van Damocles boven je hoofd, als hoop en troost zich voedt met allerlei nieuwe gedachten, die je daarvoor nooit hebt gehad. In het geval van Lieke over God en genade, kwantummechanica en christelijke denkers.

Hoe staan we daar zelf in.Denken we na over het moment dat er afscheid genomen moet worden en hoe willen we dat dan. Vragen waar lang over door te bomen valt. Er zijn zoveel wensen, als er mensen zijn. Als je voor de kleine kring kiest, benadeel je dan iemand of niet of vier je de dood groot en is dat dan een meerwaarde en zo ja, voor wie. Stof te over om nog lang over door te denken. Naar mijn gevoel is een ding zeker. Maak het bespreekbaar. Het geeft lucht.