Dubbel genieten dus

Fietsen is hier een uitdaging. De wegen zijn zo slecht, dat het een bepaalde techniek vereist, heb ik gemerkt. Had ik na de eerste fietstocht nog een verstuikt staartbeentje, nu overkomt me dat niet meer. Ik benader elke oneffenheid een klein stukje van het zadel af. Geen gehobbel en gebobbel, staand op de trapper vang ik de meeste klappen en we rijden zoveel mogelijk op het meest gladde wegdeel als er geen auto, bus of tractor achterop komt

Maar wat is het heerlijk om langs die goudgele tarwevelden te rijden, waar groene hagedissen voor je uit schieten en snel de greppel induiken, waar roofvogels speurend boven onze hoofden zweven en bij elk dorp de honden luid blaffend gewag maken van deze vermeende indringers. Geen greintje spierpijn meer gehad na deze tocht van tien kilometer. We rijden elke weg in om er zeker van te zijn dat het eindwegen zijn die overgaan in beemd en bos. Het zijn er nog al wat. Vandaar kan je alleen lopend verder.

We speuren langs de typische Hongaarse erfjes, die vol liggen met van allerhande oude, versleten of vervallen gebruiksvoorwerpen en aanbouwsels, hier en daar wat kippen op het erf en daartussen weer wonderlijk goed onderhouden woonstedes. Het contrast kan erg groot zijn. We rijden langs dorpen met onuitsprekelijke namen zoals: Nyogotszenterzsébet, wat letterlijk ‘Sint-Elizabeth van de rust’ betekent.

Er wonen 240 inwoners. Ze wilden daar graag een bushokje, maar daar was geen geld voor. Wel voor een uitkijktoren, want dat is een toeristische ontwikkeling. Nu staat er een bushokje met een torentje erop en een ladder er tegenaan met negen treden. We zijn er niet alert op geweest, omdat er tegenover, naast de kerk, een houten Maria staat, of is het een Elizabeth. Ze trok onze aandacht in ieder geval. Volgende keer een foto. Door het gehobbel ben ik wel het voorste gedeelte van de koplamp kwijt geraakt, helaas. Dat wordt een ritje fietsenmaker.

Het mooie van het fietsen is de nabijheid van alles. Niet qua afstand, maar qua beleving. Je voelt de wind door je haren, de brandende zon op je vel en snuift de schone lucht. Hier ben ik aanmerkelijk minder benauwd dan in de Randstad en heb energie te over. Lief rijdt op zijn race-fiets en ik op de laagste stand van de E-Bike. Alleen op de terugweg had ik meer ondersteuning nodig. We zijn één met de natuur in dat overweldigende landschap, dat reikt tot aan de einder waar blauwgrijs het Mecsekgebergte opdoemt.

Thuis bekijken we de foto’s en ik laat Lief zien hoe hij het beeld op zijn toestel kan vergroten. Zo leuk om te merken dat er een nieuwe wereld voor hem open gaat. Die van de macrofotografie. Zijn telefoon kan tot 20x vergroten, nog veel meer dan dat ouwetje van mij. Als ik hem mijn bezig bijtje van dichtbij laat zien, gaat ie zelf aan de slag. Zelfs de structuur van de werkbroek komt duidelijk in beeld en ik herinner mijn eigen verbazing weer bij het zien van dergelijke mogelijkheden.

Het geeft extra veel voldoening, deels door zijn verwondering en deels door mijn herbeleving. Dubbel genieten dus.