Balsem voor mijn oren

Je begint te lezen. Langzaam kruip je in het hoofd van het kind van tien. Op elke zin die hij schrijft in zijn dagboekje blijf je hangen. Omdat het zo prachtig is. Omdat het gedachten zijn die je blind kan volgen. Omdat het voorstellingen zijn die geen moeite kosten om je te verplaatsen in datgene wat het ziet. Je ziet de kever, je voelt de kever, je kan hem welhaast aanraken, je wordt dat parmantige beestje met zijn schitterend gekleurde schild. Als er dan ook nog een groot issue aan bod komt, vanuit het kind gezien en gedacht, dat zo van deze tijd is, dan is dit boek een ademloos boek, waar iedereen de tijd voor wil nemen om het van voor naar achter tot op de laatste letter, nee, tot het laatste beeld uit te lezen. Magistraal zoals hij aan dit alles handen en voeten weet te geven. Oever van Ludwig Volbeda. Onthou de naam en deel het boek.

De vlinders zijn weer terug. Eerst vlogen er steeds een paar hier en daar of fladderden om elkaar heen onder de wilde vruchtbomen, maar nu zijn ze op zoek naar meer. Gisteren meende ik al de kolibrievlinder te zien, maar toen ik haar op de kiek wilde zetten, behoedzaam, om niet te storen, ging ze er vandoor. Nieuwe ronden, nieuwe kansen. De bloemen lokken en de warmte. Rond de fijnstralen vliegen vooral veel kleine wespen, zweefvliegen, kevertjes en lieveheersbeestjes. Het is er een drukte van belang.

Lief maakt de grote oude wilde kastanje vrij en laat de boom herrijzen in zijn kracht en pracht. Vrijwaren van wilde roos, de hop, de heggenrank. Een ongerept stuk bos is niet altijd alleen maar ongerept, maar ook een tikkeltje verwaarloosd, omdat er iets in de groei belemmerd wordt. Ik vraag me af hoe de natuur het oplost als hele stukken woud verbramen, of ver’heggeranken’. Ze werken namelijk verstikkend op andere vegetatie. Misschien walst een everzwijn normaal gesproken wel door dat soort stukken bos en maakt zo de weg voor de boom weer vrij. Het is fijn om op die manier je gedachten op de loop te laten gaan, want dat kan ik uren volhouden.

Ik zag via FB op Youtube een mooie filmpje over een man, Peter, ‘growing over in the wild’ en die vertelt over zijn manier van de herfst in zijn leven. Hij is zeventig. Er zijn mensen die de herfst negatief bekijken, maar het is juist rijk aan de oogst die je gezaaid hebt en dat gegroeid is en vrucht heeft gebracht. Dat voelt eveneens zo voor hemzelf. Hij oogst nu in het leven wat hij gezaaid heeft. Hij kan genieten van alles zonder nog opgedreven te worden door eventuele doelen of deadlines die gehaald moeten worden. Niets moet en alles mag. Hij kende, toen hij jong was, een oude vriendin van negentig aan wie hij vroeg wat haar mooiste periode in het leven was geweest. Mooie vraag en een weloverwogen antwoord. Dat was inderdaad tussen zeventig en tachtig. Na tachtig wordt het fysiek moeilijker.

‘Hoe of ze het leven zag?’ Na je dertigste ga je patronen ontdekken in je zelf. Zorg ervoor dat die blijven stromen. Kijk ernaar, verander wat, zet er iets nieuws tegen over, maar als je zestig bent en je hebt er niets mee gedaan, dan worden het kristallen. Kristal groeit heel langzaam, is hard, verandert in niets. Zorg dat je leven vloeiend blijft.

Het is een wijze overpeinzing en suddert nog even door als ik straks onder de schaduwrijke dennen zit met het pinkster-klokgelui. Zo is het balsem voor mijn oren.