Ik kon weer voort

De eerste van de tien tips uit ‘De kracht van de kwetsbaarheid’, een boek van Brené Brown, luidt als volgt: Kies voor authenticiteit. Laat je angst voor wat anderen vinden los.’

Alsof het me onder ogen moest komen op dit moment. Gisteren zag ik de reacties op een profielfoto van mij op FB. Het was op onze wandeling naar het museum in Kaposvár. Ik had mijn zwarte broek aan, mijn nieuwe witte wijde bloes voor de gelegenheid en mijn haar gekruld door het nat te maken. Ik verzuchtte tegen Lief: Hoe komt het toch dat ik mezelf nooit zo er uit vind zien als op de foto. Die foto is echt. Het bewijs dat ik er zo uitzag. Maar van binnen voelt het anders. Wat is dat dan.

Nou ja, mijn tenen zaten tegen de punt van mijn schoenen gekneld omdat mijn voeten door de hitte natuurlijk, ouderdomsgewijs, weer wat waren opgezet. Mijn longen zochten zuurstof in de brandende hitte, maar toch. Mijn gedachten op dat moment: ‘O, die bloes is veel te groot. Had ik anders moeten doen. Mijn tenen doen zeer. Waarom kijken ze zo. Waar schort het aan’.

Wonderlijk dat vanbinnen nooit als vanbuiten voelt. Je altijd laten leiden door vermeende gedachten van derden is hondsvermoeiend. Bij al die lieve reacties overweldigt de spijt. Niet een trotse gedachte over wie je bent, maar altijd zoeken naar spijkers op laag water. In plaats van jezelf op een sokkeltje te hijsen, zoek je dat hoekje maar weer eens op.

Eigenlijk wil ik niets liever dan de balans. Lief helpt als geen ander door me iedere dag wel ergens om te prijzen. Maar het is een hardnekkig virusje diep van binnen. Het heet gebrek aan eigenliefde, vrees ik. Met dat ik het op schrijf denk ik al, is dat niet te hoogdravend. Wie zullen nu denken ‘Je stelt je aan. Doe niet zo zot. Je schouders eronder en hup.’ Ja, ja. Het zijn zeker hersenspinsels verworden tot stofnesten, maar hardnekkig. Hoofd leegmaken met schrijven, hoofd met fijne dingen vullen door lezen, hoofd los van gedachten maken door te luisteren naar de natuur om me heen.

Die sfeer van het oordelen viel vooral op bij dit demissionaire kabinet die de gifbeker tot op de bodem uitwrong. Goeie genade. Wat men een ander niet toe kan wensen. De keerzijde van mijn medaille is dan ook, hoe zit het met jouw oordeel over anderen?

Ooit liepen de oude lieve bijzondere vrouw en ik aan de voet van de Belgische Ardennen. Zij strompelde en ik ondersteunde. We moesten een dal door en een heuveltje op. We hijgden uit bij een weiland waar drie van die schattige ‘Nono Nono-ezeltjes stonden met hun zachte grote ogen en hun lange wimpers. We aaiden ze en ze zei: ‘Ik hou heel veel van ezeltjes’. We ploeterden voort, want we wilden naar het kasteel toe. Er was een kapelletje, waar we naar binnen konden. Daar rustten we uit op een van de eenvoudige houten bankjes. Geen opsmuk, wat veldbloemetjes en een povere Maria boven ons. ‘Ik hou van deze eenvoud’, zei ze. Maria keek zoetgevooisd op ons neer.

We gingen voort en na iets wat een eeuwigheid leek, zei ze, terwijl ze de grote batik lap om haar schouder sloeg. ‘Waar ik het meest van hou? Van het spreekwoord: Oordeel niet’. Ze keek me aan en glimlachte met dat lieve hoofd van haar. Ik kon weer voort.