Voor alsnog volstond het

De reis naar Kaposvar was kalm, maar eenmaal in de stad aangekomen was het een en al hectiek. Misschien lieten we ons meesleuren door de luidruchtige mensen in het straatbeeld. Roepende jongens naar een groepje meisjes, ijsjeshappende mensen, mensen met haast die met grote stappen voorbij beenden, daklozen die langs de kant strompelden. Al een tijdje niet gezien natuurlijk en misschien wel een goede voorbereiding op de weg terug.

We kiezen de schaduw aan de linkerkant van de straat en ik herinner me nog de eerste keren dat ik er door liep en geen winkels ontdekte, wel apothekers, juweliers, kantoren, maar dochterlief ontdekte de eerste de beste keer dat ze er was, de winkels achter de kleine ramen. Ouderwetse winkelgevels met een zeer bescheiden uitstalling. Tot zelfs een hobbywinkel/annex kunsthandel aan toe.

Het museum lag in het midden van de hoofdstraat. Agaath hadden we in een van de zijstraten gestald. Er was een blauwe streep langs, dus googlede ik de betekenis ervan. Mooi, de parkeerkaart en niet langer dan twee uur. Dat was ruim voldoende voor een bezoek aan het museum.

Het is een imposant gebouw met een enorme gevel. Daarachter kom je in een grote hal, met aan weerszijden gangen, rechts de portiersloge en links de gang naar de kassa van het museum dat in een kamer gevestigd is. Er was kennelijk niet veel bezoek, want de beheerster moest de deur openmaken. Weer de vraag, toen ze hoorde dat we bejaard waren of we boven de zeventig waren. Ze vroeg na bevestiging het ons nog twee keer en keek ons vorsend aan. ‘Ik wil mijn kaart wel pakken’, zei Lief, maar dat was niet nodig. We hoefden niets te betalen. We konden naar de eerste en de tweede verdieping en op de begane grond waren de kostuums. Ik verstond haar voor een belangrijk deel zowaar.

De middelste afdeling was de vorige keer gesloten en nu kwamen we in de wondere wereld van de natuur van Hongarije terecht met prachtige diorama’s van onder en boven water, heel beeldend gemaakt en een lust om de veelzijdigheid van de flora en fauna van het land van dichtbij te kunnen aanschouwen. Dit is ook wat voor bezoekende kinderen en kleinkinderen en komt op het lijstje van bezienswaardigheden.

Boven was de tentoonstelling van Ripll Ronai, met doeken van zijn hand en van de familie en een kijkje in een hoek van zijn atelier en de huiskamer. Ook hier werden snel de lichten aangedaan. De man wees ons de weg via de rode lopers. Die tentoonstelling hadden we de vorige keer ook gezien en eigenlijk was er niets veranderd of bijgekomen.

Door het imposante trappenhuis, een Escher waardig, was ik al aardig vermoeid. De onderste verdieping bewaarden we voor de volgende keer. Eenmaal terug bij Agaath prijkte er een plastic mapje met twee papieren onder de wisser. Ja hoor, een bon. De informatie over de blauwe rand klopte niet. In Hongarije heeft het verschillende betekenissen. We hadden vermoedelijk moeten betalen, maar ook geen parkeermeter gezien. Dom, dom, dom. We hebben kennelijk de gemeente goed gespekt zodat ze het museum kunnen onderhouden. De bedragen komen niet in de buurt van Nederland, maar toch.

De boodschappen deden we in een hele drukke Tesco. Bij een goed glas ijskoud alcoholvrij citroenbiertje op ons eigen terras kwamen we een beetje bij. Alhoewel, ineens hoorden we een enorm kabaal van een bosmaaier en wat schetst onze verbazing toen de buurman achter onze tuingrens en zijn schuurtje alles aan het platwalsen was en ook nog door wilde in onze tuin. Er is daar namelijk een toegangspoortje. Het scheelde maar een haar of hij had de zorgvuldig opgekweekte rand tegen onze muur ook te grazen genomen. Lief kon hem nog net stoppen voor hij aan de varens wilde beginnen.

Natuurlijk wilde hij alleen maar vriendelijk helpen, maar deze buren om ons heen hebben zo’n ander idee van wat een mooie tuin is. Ze zullen nooit de schoonheid begrijpen van een natuurlijke tuin. Alert blijven en duidelijk maken wat onze wensen zijn.Voor alsnog volstond het.