De moeite van het proberen waard

Annemiek Schrijvers heeft het over het tranenkamertje. Dat kende ik niet. Ik dacht misschien een kamertje bij de kapel in een ziekenhuis, waar doorgaans in stilte een traan kan worden geplengd omdat er altijd wel iemand is doodgegaan, maar niets was minder waar.

Het bleek bij het Pauselijk verblijf te horen en is het kamertje waar drie spiksplinternieuwe witte soutanes hangen in de maten S, M en L, omdat men van te voren niet weet hoe dun of dik de gekozen Paus is. Het heet zo, omdat Paus Gregorius XIV er in 1590 na zijn pausverkiezing heen moest en er tranen met tuiten huilde, omdat hij de uitverkorene was. Ach jeetje. Wat aandoenlijk.

Dat kan natuurlijk ook. Dat zo’n gekozen man helemaal geen zin heeft om de kerkelijk leider te zijn, maar door het lot verkozen wordt. Een moment in een mensenleven. ‘Zoals we er zoveel kennen, schrijft Annemiek. Stilte voor de storm, voor het moederschap, de scheiding, de topbaan, het verlies, voor het opstaan zelfs. Niet mijn wil, maar het uwe.’

Zo’n tranenkamertje is dan het moment van bezinning. Waar ben ik aan begonnen of, wat ga ik er mee doen, hoe pak ik het aan. ‘Als we het eens van het angstvallige slot halen en ervaren hoe goed het daar toeven is.’

Het is een moment vóór iets groots en we hebben er allemaal wel eens mee te maken gehad. Het brengt een zekere spanning met zich mee, kriebels in de buik, een opgewonden gevoel. Je weet immers nog niet hoe het uit zal pakken. Elke reis die ik tegenwoordig onderneem, geeft dat gevoel. Aan de andere kant heb ik ook geleerd te doen wat op je pad komt. Ga het maar aan. In negen van de tien gevallen valt het achteraf bezien mee.

Dezelfde hobbel maakt Lief nu mee met het ontginnen van het achterland. Om daar mee te beginnen heb je een hele diepe zucht nodig. Eenmaal bezig moet je door en die gedachte alleen al geeft druk. In het begin is het eindresultaat nog zo’n eind weg en om dat al te zien is een kunst apart. Maar zo kalm als hij zich mengt met de natuur om zich heen, zo kalm pakt hij ook deze klus aan.Het denkbeeldige tranenkamertje kostte een aanlooptijd van een aantal maanden, maar dan ineens is de kogel door de kerk en gaat het grote werk beginnen. Daar heb ik bewondering voor. Voor al die mensen die iedere keer weer opnieuw ergens aan beginnen, terwijl niemand ziet waar het toe zal leiden en dan uiteindelijk tot de mooiste resultaten komen.

Gisteren werd Lief gehaald door de doorgaans boze buurman. Hij moest als tolk fungeren tussen twee Duits-sprekende mensen en de oude Hongaar. Het bleek dat ze een deur wilden kopen, die op zijn erf lag. Buurman wilde het graag kwijt en ze mochten het meenemen. ‘Waarvoor het was’, was de vraag. Ze hadden een oud huisje gekocht in een van de dorpen langs de Drava. Daar had de man alles uitgesloopt en nu gingen ze het opbouwen en wel het liefst met gevonden gebruikt materiaal. In hun camper lag een heleboel oude meuk. Lief vond het lijken op wat hij zelf met dit huis had gedaan. De mooie en bloeiende Hof die op de resten van het puin is verschenen.

Vroeger zei men wel: Waar een wil is, is een weg. Dat is wat je kan vinden in je eigen tranenkamertje. Een weg naar het eindresultaat. De moeite van het proberen waard.