Beeldend en voedend

Dochterlief is jarig. De tweede op de rij van de vijf kinderen. De oudste was net gewend aan het rijk alleen en toen moest ze alweer een deel opgeven. Dat liet ze niet zonder slag of stoot gebeuren. Ze had een volledig eigen manier gevonden om haar plekje veilig te stellen. Maar moeders doorzien alles. Nou ja, bijna alles dan. Toen wij en ook zij aan dit tweede kleine wereldwonder verknocht waren, overlaadde ze het met ware zussenliefde.Nog steeds trouwens.

Deze bevalling zou thuis gaan plaats vinden. Ik had er zo naar uitgekeken. Vriend en vriendin waren er om zich bezig te houden met haar zus, zodat wij alle ruimte kregen om ons te concentreren op het emotionele werk. Met Carole King’s gouden keeltje, ‘You’ve got a friend’ zou het allemaal van een leien dakje gaan. Maar ja. Eens een pleeg, altijd een pleeg. Helaas constateerde de vroedvrouw hoog ingescheurde vliezen. Bij ons kan nooit iets volgens de normale gang van zaken gaan. De volgende morgen werd ik in Isselwaerde verwacht, dat toen nog een streekziekenhuis was. De vroedvrouw deed zelf de bevalling en omdat ik in de wijk werkte, voelde het als ons-kent-ons. Toch nog wat huiselijke gezelligheid. Het werd ons zonnige Pinkster-zondags-kind.

Die gedachte werd door deze ochtend heen geweven. We hadden afgesproken om vroeg naar het grote tuincentrum te gaan, dat Lief nog van heel vroeger kende. Rond een uur of half een togen we op pad. Toen we aankwamen was ik hooglijk verbaasd. Het hele assortiment deed niet onder voor de tuincentra, waar we zo mee verwend zijn. Prachtig. Uitgebreide gevulde kassen, lange tafels buiten met vaste planten en veel bomen in alle soorten en maten, binnenplanten te over en potten, beeldjes, kleden, noem maar op. We zoeken al lang naar een vrouwenbeeld, zoals we er twee hebben staan. Maar die was er niet. Er is een nis hier vlakbij het terras, waar ze perfect in zou passen, omringd door groen. Een hommage aan moeder aarde.

En toen zagen we ze. Een ander verlangen. Twee prachtige olijfboompjes. Niet te groot, goed te vervoeren en een uitdaging voor het begin van het voedselbos. Lief keek naar de prijs, dat viel reuze mee, dachten we. Twee bessenstruiken en twee frambozen erbij en wat klein grut. Bij de kassa bleek dat we wat nulletjes te weinig hadden berekend. Betalen in forinten is voor een alpha een moeilijkheidsgraadje. Maar goed. De aanzet voor ons nieuwe plan zat al veilig opgeborgen in Agaath en het verdriet was maar van korte duur. Wel zuur als er iets het niet zou redden.

Lief is de grond momenteel aan het klaar maken met zijn, eveneens nieuwe, ergonomische hark. Ook iets met drie nullen. Dat is hier minder desastreus dan in Nederland, geloof me. Het bonnetje lijst ik misschien nog wel in.

De biografie van Greet Hofmans is uit. Nu kan ik eindelijk aan Krekel van Annet Schaap beginnen. Als het van hetzelfde kaliber als Lampje is, en daar ziet het wel naar uit als ik de recensies mag geloven, dan zak ik zalig weg in die wondere wereld, want Annet Schaap schrijft alsof je er zelf loopt. Beeldend en voedend.