Vooral niet druk om maken.

Een aai over het bolletje, een streling over de wang. ‘Liefjes, wakker worden‘. Het is half vijf en Hemelvaartsdag in de jaren ‘80.

Traditiegetrouw gingen we van huis uit op die ochtend dauwtrappen, letterlijk. Dauw trap je als de grond nog nat is van de koele nacht en de eerste zonnestralen in actie komen om de druppels te laten verdampen in haar alles omvattende warmte. We fietsten dan langs de boomgaarden richting Bunnik. Als we mazzel hadden waren er al meikersen.

Die traditie hield ik erin. Iedere Hemelvaart trokken we er op uit. De kleinste dochter van twee voorop de fiets en haar zus van vier achterop in het zitje. Als ik vraag of ze het zich nog herinneren kan, zegt de oudste: ‘Er waren altijd pinksterbloemen’, want dat riep jij dan. ‘Kijk liefjes, een pinksterblom en daar een en daar een’. ‘Maar ik dacht dat we dat altijd met Pinksteren deden’. Dat kwam natuurlijk door die pinksterbloemen. Wat volgde was het liedje van Herman van Veen: ‘Hier is onze fiere pinksterblom/en ik zou hem zo graag eens wezen/ met zijn mooie kransen in het haar/en met zijn klinkende bellen/ recht is recht/krom is krom/gelief’ ook wat te geven voor de mooie pinksterblom/want de fiere pinksterblom moet leven.

Het gaf een apart sfeertje. Die serene stilte in de straten in de vroege ochtend, de nog wat slaapdragende kinderstemmetjes en het geluid van de trappers met af en toe een licht gerinkel van de bel als je door een kuil reed. En buiten de stad overal kwinkelerende vogels, schapen, koeien en paarden in de wei, ritselende natuur, het opentrekken van de nacht, zonnestralen. In de tas zaten krentenbolletjes en drinken. Als er een mooi plekje gevonden was, peuzelden we de broodjes op.

Later fietste mijn moeder vanuit Utrecht naar een van ons toe in Houten, In Nieuwegein, Vianen of Bilthoven en ontbeet daar mee. Dat werd een nieuwe traditie en eigenlijk een hele leuke. Ze heeft het de laatste jaren nog aardig volgehouden. Iedere hemelvaart een ander stadje.

Vroeger ging men wandelen op blote voeten, omdat de dauw een helende werking zou hebben. Dat hebben we nooit geprobeerd.

Nu trap ik dauw in mijn geheugen, vergeet hier en daar wat belangrijk was, maar de sfeer en het bijzondere, samen met mijn moeder en broers en zussen en later met de kinderen bleef altijd hangen. Het zijn die kleine pareltjes waar je nog wel eens naar terug kan verlangen. Ik zou het mijn moeder willen vragen. Waarom kende jij die traditie? Deden jullie dat ook met oma en opa? Misschien komt ze het me in mijn dromen vertellen.

Over dromen gesproken. Vannacht hebben ze mijn hele tasje leeg gehaald. Portemonnee met passen en mijn kentekenbewijs. De telefoon had ik gelukkig nog. Ik moest natuurlijk de bank bellen om alles te blokkeren, maar ik deed het maar steeds niet. Het was een oude tas van vroeger, niet die ik nu heb. Het verwonderde me. Het was toch belangrijk, waarom kwam ik er niet toe en waarom maakte ik me ook niet druk om. De antwoorden kwamen niet.

Daar is maar een conclusie uit te trekken. Vooral niet druk om maken.