Nachtegalenbalsem voor de oren

We wilden gaan fietsen maar helaas, het weer gooit roet in het eten of liever gezegd onze plannen vallen letterlijk in het water dat buitjesgewijs naar beneden valt. Het was anders beloofd door de buienradar. Het is zo onvoorspelbaar, er is geen peil op te trekken. Dan gaan we zo maar thee drinken op de veranda en luisteren naar de wielewaal en de nachtegaal. De eerste laat zich nu al horen.

Zuslief appt dat ze weer zangles heeft van een operazangeres. Als ik haar naam google, zie ik een deel van een voorstelling waarin ze mevrouw Helderder speelt, de vreselijke moeder van Aagje met haar smetvrees. Ze is een sopraan. Zuslief heeft het er naar haar zin.

Ik ben ooit op een kamp mevrouw Helderder geweest. Een olijk hoofd met een brilletje en een missie. Alle figuren uit Annie M.G.Schmidts verzamelbundel ‘Ziezo’ waren in het bos ontsnapt uit het boek. Ze liepen, hingen of stonden overal. De giraffe van Dikkertje Dap zat nog langer te zijn in een hoge boom, kunstig gemaakt door een van de kunstenaar-moeders, Aagje liep rond in haar smetteloze jurkje en Pluk was er ook met zijn autootje. Vrouw Helderder veegde na veel avonturen alle figuren terug het boek in. Met Sebastiaan had ze het het moeilijkst. Die liet zich niet zo makkelijk vangen. Het was weer een geweldig verhaal. Kinderen, leerkrachten en ouders, maar wij als spelers(ouders en collega’s)genoten zichtbaar. De moeder die Sebastiaan speelde en ik waren goed op elkaar ingespeeld. We hebben in al die jaren de meest wilde typetjes neergezet, met kampen maar vooral ook tijdens het toneel op de kerstmarkt. Een keer speelde ze de sneeuwman met een helm op en daar een laken overheen, een kostuum waarin je geen lucht genoeg kreeg. Het scheelde niet veel of ze was omgevallen wegens zuurstofgebrek. Toneelspelen is niet zonder gevaar.

Haar dochters, die bij mij in de groep zaten, kom ik met regelmaat tegen op FB en ze hebben allemaal aanleg voor het een of ander. Twee van hen in tekenen en schilderen, een van hen in muziek maken en de oudste in drama. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Ik wilde een stukje ‘Verwondering’ terugkijken, de aflevering met Sinan Can, die door landen in het Midden-Oosten trekt om ons de verhalen van die mensen die daar leven mee te kunnen geven. Hij komt soms in de meest erge gebieden en moet zich dan telkens afvragen, waarom hij er nog mee door gaat. Of het niet eens tijd wordt om op te houden. Maar ook dat kan hij niet. ‘Het is een gevecht tegen de verbittering’, zo vertelt hij. Drie weken in zo’n gebied en je dreigt alle vertrouwen in de mensheid te verliezen. Het is daarna dan ook een hele klus om weer in het reine te komen met jezelf, het doel duidelijk voor ogen te houden en objectief te blijven. Het is een vak apart.

De nachtegaal zingt boven ons het hoogste lied. We zijn toch naar de Datsja verkast, want het schip met zure appelen dat aan kwam zeilen, heeft zich niet boven onze hoofden uitgestort. Dus genieten we van onze wonderschone zanger, het mannetje, dat is duidelijk te horen en het vrouwtje reageert. Kon ik het jullie maar laten horen, want het is nachtegalenbalsem voor de oren