Blijven dromen, ben ik bang

Er zweven grote witte wattenwolken door de lucht en tussendoor piept een heerlijke warme zon, die de wind onmiddellijk neersabelt en hartverwarmend haar werk doet. Bloemen varen er wel bij. De hof is op haar mooist. De nieuwst ontdekte aanwinst is de grauwe klauwier, die hier dankbaar gebruik maakt van een kale tak in de hazelaar en van de dode stam van de wilg. Soms laat ie zich wiegen in de hoogste toppen van de berk. De wielewaal laat zich ook weer horen met mooie kleine, soms wat klagelijke, geluidjes en dan ineens weer een recital. Je ziet ze nooit, behalve als de vijg vruchten draagt.

Ik zit in de luie tuinstoel en lees uit Brieven aan Miyo van Martin Bootsma. Een boek dat over lezen gaat en niet zomaar, maar waarom lezen zo belangrijk is in het leven van een leerkracht. Zij willen dat vak immers doorgeven aan hun leerlingen. Martin is overtuigd van een gouden regel om dit doel te bereiken. De leerkracht leest zelf ook. Hij schrijft die brieven aan Miyo, een stagiair van de Pabo.

Omdat de auteur vindt dat boeken met elkaar in gesprek zijn en onderling verbonden, zoals bomen en planten ondergronds met elkaar verbonden zijn in een stelsel van wortels, schimmels en draden en omdat boeken vaak te herleiden zijn tot de klassiekers, geeft hij daar een aantal voorbeelden van vanuit de jeugdliteratuur. Fijn dat hij daarbij ook niet vergeet de illustratoren te noemen omdat hun werk net zoveel zeggend is als de woorden van een schrijver. Het is een heerlijk boek om te lezen doorspekt met prachtige, krachtige voorbeelden, persoonlijke verhalen en wijsheden.

Waarom aan in de titel schuingedrukt staat is me nog niet duidelijk, maar omdat de schrijver onderlinge verbanden legt en allerlei overeenkomsten schetst, zal er misschien nog wel een uitleg komen verderop in het boek.

Een ander boek voor tussendoor is De Dragelijke Lichtheid van Dieuwertje Blok, waarin ze de dagboeken van haar moeder aan het begin van de tweede wereldoorlog heeft uitgewerkt. Een bakvissen-dagboek tegen een dreigende achtergrond wat zich kenmerkt door kleine opmerkingen. Zo leuk om te lezen dat ze om de haverklap verliefd wordt op welke jongen dan ook. En ik als puber maar denken dat ik niet spoorde.

Dochterlief vroeg gisteren of ik er al naar uitkeek om terug te komen. Aan de ene kant wel en aan de andere kant helemaal niet en dat heeft vooral te maken, legde ik haar uit, met de rust hier in de Hof, waar het leven voortkabbelt en al het nieuws mondjesmaat binnenkomt. We zijn bevreesd om de onrust die dit kabinet te weeg brengt met haar polarisatie en haar ongelooflijk onprettige manier van bejegenen. Ze maakte terecht de opmerking: ‘Maar dat is bij jullie daar toch ook.’ Zeker, maar het Hongaarse nieuws lezen we niet, behalve als Orban een of andere wonderlijke actie aankondigt in Europees verband. Het is natuurlijk een uitgesproken voorbeeld van ‘de kop in het zand steken’. Het is echter ook de onmacht om de teloorgang van al die mooie dingen. Met Nederlands nieuws wordt ons helaas af en toe de oren gewassen en straks in het land zelf, overspoelt het waarschijnlijk. Maar om de kinderen te zien, ja, ik kan haast niet wachten natuurlijk.

Het overtuigt me wel hoe langer hoe meer dat we straks niet midden in de stad moeten gaan zitten als zoonlief het huis uit is, maar eerder een klein stulpje in de natuur. Waarschijnlijk een onvervulbare wens maar wel fijn om over te dromen. Een klein bloementuintje, wat bomen en genoeg ruimte voor ons tweeën, maar meer ook niet. Blijven dromen, ben ik bang