De onmetelijke stilte

Hoera, eindelijk de beloofde post voor moederdag. Van dochterlief, schone zoon, tante Pollewop en de filosoof. Met lieve woorden: ‘Of we het leuk hebben, of we zin hebben in Slowakije, dat ze ons missen, een bedankje voor het getufte schilderij, tot snel en kusjes, fijn dat je alweer snel terugkomt om te knuffelen.’ Het is versiert met mooie tekeningetjes en een kaart met de woorden:’Moeders hebben altijd gelijk.’ Haha. Dat willen we graag maar die vlieger gaat lang niet altijd op, moet ik uit ervaring bekennen. De kinderen hadden hun teksten zelf geschreven. Heerlijke hanenpoten en keurig schoolschrift zonder lijntjes.

In het driedubbel dicht geplakte pakje zat een kinderboek, een debuut van de tekenaar Ludwig Volbeda en het heet ‘Oever’, het kreeg in 2025 de Woutertje Pieterse Prijs en was in 2024 het regenboogboek van het jaar. De eerste bladzijden beloven veel. Hij schrijft zoals hij tekent, recenseert NRC, met op de voorkant inderdaad een prachtige tekening van de Meikever, Dat zit wel snor, zou ik denken. Tja, maar eerst die Greet Hofmans hè, anders dan verlies ik mezelf te snel, dit alles onder het motto:’Ken uzelve’.

Dochterlief belde net. We hopen alletwee straks op een aantal dagen op onze tuinen. Dan ga ik bij de mijne het achterstallig onderhoud wegwerken, zoals de composthoop, het terras en een nieuwe takkenril. En daarna heerlijke zonnige dagen. Duimen maar weer, want er is heden ten dage niets zo veranderlijk als het weer.

Lief en ik hebben afgesproken om straks een bescheiden stukje te gaan fietsen. Het is droog, nog een tikkie fris met achtien graden, maar goed te doen.

Bij Human kom ik een podcast van Brainwash tegen. ‘Vader zijn’ anno 2025, wat houdt dat in. Een vader vraagt zich daarin af of je als opvoeder voldoende kan halen uit het opvoeden van een kind. Immers er staan geen bonussen tegenover, geen promotie, geen salarisverhoging en een kind van pakweg 6 maanden zegt de hele dag eigenlijk ook vrij weinig. Hij voelde zich in het begin een beetje eenzaam en vroeg zich af of hij het wel onder de knie zou krijgen. Alleen al de bewustwording ervan lijkt me goed. Eigenlijk wilden ze het huishouden samen oppakken, maar al snel bleek er sprake te zijn van toch weer een rolverdeling. Daarnaast was er het oordeel van de omgeving met vragen aan vader als: Wat doe je dan zo al de hele dag en dat zou ik ook wel willen. Een mooi programma van Human.

Ik denk aan ons eigen gezin. Toen was dat huishouden een broddellapje en moesten we vooral ‘doen’ om te weten hoe we het niet wilden hebben. Daarna ging het vrij au naturel en werd de klus door beiden geklaard. We besloten al snel na het komen van de kinderen, dat wisselbeurten wenselijk waren, vooral in vakanties en (baan-gerelateerde)vrije dagen. Om en om hadden we een zorg-dag. Dat werkte heel goed. Zo goed, dat er vrienden en vriendinnen waren die zagen hoe we alles verdeelden en zelf ook besloten om voor kinderen te kiezen, want als het zo kon was het voor iedereen leuk. Wel blijven waken voor het insluipen van gewoonten, dus blijven praten en aangeven is het devies.

Ziezo, er was een korte pauze, omdat we toch de fietstocht hebben gedaan en het ging zowaar. Stuitje licht gevoelig, maar oké. Een weg met veel te veel kuilen maar te doen, neus in de wind en snuiven maar en vooral, iets waar we samen intens van genieten bovenop de wijnberg, de onmetelijke stilte.