Aan de slag dan maar

Om een collage van foto’s van dochter samen te stellen, speur ik mijn bronnen af naar oude foto’s van haar. Een aantal zijn gelukkig gedigitaliseerd en staan in diverse albums, die ik deel met de kinderen. Sommige zijn al van lang geleden. Bij een ervan schrijft de andere dochterlief: ‘Kijk zo’n hippe hippie’. We schrijven het jaar 1979. De relatie met Lief was net beëindigd. Ik woonde nog in Leiden en was op mijn smalst, geloof ik.

De zonnende zanddikke dame is een spotversie van mezelf aan het strand van st André in Portugal. Daarnaast een foto van zuslief en ik in de zitkamer van het ouderlijk huis. Mooie tijdbeelden zijn die interieurfoto’s. Op rij twee werd ik de trotse huurder van mijn eerste volkstuin. Zoonlief hielp mee muurtjes te bouwen van wilgentakken. Daarnaast de ‘hippe hippie’, gevolgd door de foto die gemaakt is in de inmiddels verdwenen ‘Trechter’, een café met het grote open raam aan de Oude Gracht samen met vriendin van zus.

In 1985 zitten de kinderen en ik op de rand van de fontein in de Kloostergang naast de Domkerk naast mijn moeder voor een van haar vermaarde singellopen, die steevast uitmondden in een rondje oude stad. Het viertal op de bank met de boekjes, alles lezen wat los en vast zat. En iedere avond het voorlezen van een boek en een riedeltje slaapliedjes, terwijl ik de was in het trappengat hing.

Daarna dochterlief bij de door manlief getimmerde boekenkast, de eerste avant la lettre van steiger en bouwhout. Daarna volgt de foto met de zusterkapjes ten tijde van huize Solglytt. Collega Frida en ik aan boord van de vakantieboot naar Rudesheim am Rhein met alle bewoners uit het verpleegtehuis. Het is 1970. Die kapjes waaiden om de haverklap de Rijn in zodra je een voet buiten de deur van je kajuit zette. Daarna opnieuw een sprong voorwaarts in de tijd met mijn moeder en het lopen langs de Singel om met de foto van de tweeling, onze eigen Simon en Garfunkel, op de bank te besluiten.

Er is maar weinig voor nodig om terug in de tijd te gaan en de herinneringen die aan de foto’s kleven, voor de geest te halen. Ze ontvouwen zich één voor één, vrolijke, sfeervolle of knusse momenten.

Ondertussen is het weer hier danig in de war. Normaliter schijnt hier de zon niet aflatend van maart tot en met augustus, een enkel buitje en dan vaak ‘s nachts, daargelaten. De temperaturen schommelen dan tussen de 20 en de 40 graden of meer. Maar dit jaar is het bijna herfstachtig met 15 graden maximaal en een koude Noord-Westenwind. Het belooft pas volgende week weer een beetje warmer te worden. Ik ben blij dat er tussen de klaprozen en korenbloemen lange fijnstralen groeien want die houden de tere bloemen nog overeind, anders waren ze vast al neergehaald.

Inmiddels staan de lobelia’s in hun potten, evenals de basilicum. Is de lathyrus in een pot gezaaid en duimen we voor warmer en windstil weer. Lief heeft met vriend de splinternieuw bosmaaier uitgeprobeerd, die nauwelijks geluid geeft en veel beter is voor je gestel. Minder zwaar te hanteren, handzamer, benzine-loos en zonder oordoppen of helm te bedienen zolang je er je gras mee maait. Voor is de diepe geul wat er voor zorgt dat je niet met een gewone maaier kan maaien.

Zo, nu moet ik hoognodig leesmeters gaan maken. Het boek van Greet Hofman schiet maar niet op. Maar de stok achter de deur komt dichterbij. Nog maar vier weken en dan moet het uit zijn. Nog 442 bladzijden te gaan, het dankwoord niet meegerekend. Dat zou op zo’n twintig bladzijden per dag komen. Dat is te doen. Aan de slag dan maar.