Een diepe verbondenheid.

Op een dag na, 45 jaar geleden, was ik de hele dag aan het werk geweest in de tuin van de woongroep waar manlief en ik toen woonden. Op mijn blote voeten in de aarde gestaan, wikkelrok ingesnoerd om de heupen, haar in een staart. Hoogzwanger was ik en onrustig. Het werken in de tuin leidde af, maar was zwaar door de vette kleigrond. Omspitten een klus op zich. Daarna was het ook nog mijn kookbeurt. Omdat er wat gerommel te voelen was in mijn buik, nam ik er een stoel bij, zodat ik tussen het opzetten en afgieten, het roeren en het husselen in, wat kon zitten. Maar het gerommel werd heftiger.

O jeetje. Zo voelden weeën dus. Geen sinecure, vond ik, omdat mij niet bekend was hoe het verder zou gaan. Omdat we naar Utrecht toe moesten, naar het Oude Antonius in de Jan van Scorelstraat, liet ik me rijden door een lid van onze groep. Manlief ging mee. Wikkelrok en zwarte voeten, geen representatief moment om het leven binnen te vallen van dat wonder in mijn buik.

Dat weeën heftiger konden zijn wist ik pas enkele uren later. Ze waren namelijk weer gestopt en de gynaecoloog, een norse man die niets van langharig tuig moest hebben en zeker ook niet van onverzorgde voeten, want die hingen onder zijn neus in die elegante baarstoel, was weer haastig weg gebeend. Wat een ellende

Hij was er waarschijnlijk zelf de oorzaak van dat het wurm binnenin maar had besloten nog even te wachten. Hij had het hardhandig extern proberen te draaien. Het lag in stuit. ‘Nu al een eigen willetje,’ bedachten we trots, daar hielden we van. Maar…Hij had nog niet koud zijn hielen gelicht of werd in aller ijl teruggeroepen.

Het was de eerste ‘stuit’ die de dienstdoende verpleegkundige bij zou staan en met mijn verpleegkundige achtergrond kneep ik ‘m als een oude dief. De weeën-storm was voldoende om nooit meer weeën te willen en om binnen drie kwartier voor volledige ontsluiting te zorgen. De oude norse man was maar nét gearriveerd om het grut op te vangen. Wel met een flinke knip. Dat was jammer.

De hele nacht bibberden mijn aangedane bekkenbodem-en-beenspieren het bed uit. Goeie genade, dat had niemand ooit verteld. Kind weg, man weg en moederziel alleen in een steriel bed, zonder ook maar een oog dicht te kunnen doen.

Het was een meisje. Dat was het heugelijke nieuws. Ze was allerschattigst. Ik mocht dan weinig begrijpen van baby’s en babyromantiek, maar toen ze eenmaal begon te babbelen konden we lezen en schrijven. Dat was een heerlijke tijd van ‘met elkaar de wereld ontdekken’, voor haar nieuw en voor mij opnieuw, als moeder dit keer. Alles wat moeizaam was gegaan in het begin, was als sneeuw voor de zon verdwenen.

Maar tjonge, dat dat alles tot de grijze oudheid behoort en ik duidelijk ook. 45 jaar was gisteren in mijn hoofd.

Morgen viert ze feest en zit ik hier, met de gedachte bij die onvergetelijke dag en dat ontroerende moment, toen mijn moeder binnenkwam en wij tweeën een traan moesten wegpinken. Ingewijd in het grote geheime leven van mijn barende moeder en al die andere vrouwen, van haar bloed dat door mijn bloed in dit nieuwe leven stroomde. Zonder woorden voelden we het allebei. Een diepe verbondenheid.