Onvergetelijke momenten

Net op tijd binnen. We hadden de boodschappen nog niet uit de kofferbak gepakt of er begonnen langzaam maar gewis dikke druppels te vallen. Maar die medaille had ook een keerzijde. Op ons tourtje door het Hongaarse land hebben we door de wisselende luchten veel schoonheid mogen meemaken. Wat een pracht aan beelden leverde dat op. De helft in mijn hoofd en de andere helft in het digi-archief van de telefoon.

We hadden de vorige dag besloten dat we naar een verzamelpunt af zouden reizen waar de drie streken: Baranya, Szomogy en Tolna, elkaar omhelzen. Agaath had er zin in en haar Tommetje ook, want die leidde ons via een prachtige omweg, tel uw zegeningen, met een grote boog om Nagypeterd heen, via Orfü naar Kaposvár, zogezegd. Goed voor meer dan twee uur rijden.

We vonden het drie-streken-punt, maar de weg leidde recht omhoog en het onthaal door de woest blaffende honden was ook net iets te onstuimig. Dat was vooral mijn aandeel. Lief kan met elke hond lezen en schrijven. Het maakte niet uit want we hadden het gedenkteken er niet voor nodig om te zien dat dit een echt stukje authentiek Hongarije was, waar het leven nog kabbelde, ingestorte huizen naast de nieuwe stonden, om de stenen weer een voor een te kunnen hergebruiken, vervallen oude boerenschuren voor gebruik van het hout voor de tegelkachels. Rugkachels noemde mijn jongste telg ze, 25 jaar geleden.

Het was vooral de combinatie. Afwisselende wegen, een aantal haarspeldbochten, altijd meerdere kuilen en bobbels die Agaath met verve nam, snelle auto’s achter me, met de zenuwen niet in bedwang, voorbijsuizend, of oude krakende exemplaren op hun dooie akkertje op een weg van 90. Geen punt, wij willen veel om ons heen kijken en kunnen genieten, dus hobbelen we achter de oudjes aan, schuiven hier en daar de berm in om plaatjes te schieten of om de snelheidsduiveltjes ruim baan te geven.

Onderweg een blauwdruk van de berg Golgotha ten tijde van de kruisiging. Dat zie je zo. Die kleuren! En even later twee in elkaar schuivende zandheuvels met lichte sleeptrekken, die me onmiddellijk aan ‘Open Ended’ van Richard Serra deden denken. Dezelfde koperen glans nu de laatste zonnestralen, voordat de lucht helemaal dichttrok, alles in gouden gloed zetten. Ik had op dat punt een foto moeten maken, maar er zat een auto achter me en ik reed door om ze even later, net iets minder spectaculair in beeld te krijgen, maar nog altijd sprookjesachtig mooi door die allesoverheersend hand van de Natuur. Nergens kan je een contrast zo in balans, zo vloeiend vinden.

Onderweg twee dames in een Hongaarse auto die ons in een Hollands met Wassenaarse slag vroegen of we ergens naar op zoek waren. ‘Nee hoor. We wilden even een foto schieten‘. ‘O, jullie zijn op zoek naar mooie plaatjes’. De spijker op z’n kop, want die vonden we in overvloed.

Lief zei wel dat we aan de buien zouden ontsnappen en dat het droog zou zijn als we onze kant opgingen, maar daar had men toch een ander idee over. Tussen de druppels door naar de supermarkt, een praatje met oude bekenden, gauw de spullen in de auto en naar huis.

De regen is uitstekend voor de gisteren gehaalde lavendel en lobelia in de potten en de al geplante hemelsleutel en vetplanten in de cactusborder. Met een belletje van zoonlief en de kleinkinderen was het al met al een dag met die gouden zonnerand. Inderdaad, met onvergetelijke momenten.