Dat belooft wat

Eens in de zoveel tijd zijn er klusjes waar je niet meer onderuit komt en waar, gek genoeg, ineens je aandacht naar toe getrokken wordt. Dagenlang heb je ze niet geregistreerd en ineens lijkt het wel alsof ze je toeroepen: ‘Zie mij.’ Nou ja, het zal ook komen omdat ik niet bij uitstek een huishoudelijk type ben, die vaste dag-en-week-indelingen maak. Op maandag dit, op dinsdag dat, op woensdag etcetera. Mijn moeder had een noodzakelijk schema omdat een huishouden van dertien anders in de soep liep. Als je een week de was niet deed, had niemand meer wat om aan te trekken, zo simpel was het. Dus hup, ging op maandag de stekker van de oude Miele erin en draaide het bakbeest zijn rondjes in het midden van de keuken. Dinsdag moest al die, te hopen droge’ was weer gestreken. Stoffen en stofzuigen gebeurde te hooi en te gras. Ik heb de genen niet van een vreemde, natuurlijk. De Franse slag lag ons beiden goed en met het ouder worden was vooral ‘zo op het oog’ belangrijk. Als het allemaal maar netjes leek, dan poetste je het wc-kraantje wel stiekem als je blik er weer eens opviel.

De doucheput hier is er eentje die onverbiddelijk is. Ze slokt namelijk haren op, aan de buitenkant is er niets te zien maar ineens sta je met de voeten ruim in het water. Dan loopt ze niet meer door. Alsof ze zegt: ik vertik het als je me niet eerst een schrobber geef’. Ze is geniepig hoor, dat putje.

Maar goed, de huiselijke kwaaltjes zijn weer achter de rug en gedaan. Gisteren probeerde ik die ‘Pasta all Assassina’ van onze lieve vrienden te evenaren. Helaas had ik er in mijn enthousiasme een heel blik tomatenpuree bij gedaan waar twee eetlepels voldoende waren. Het was een dubbel blikje, dus veel te veel. De assassino was heerlijk met zijn knoflook, de basilicum/tomatensaus waar ze in gebakken was maar die puree was iet of wat te overheersend en ze kon er net niet meer krokant genoeg door bakken. Het is de moeite waard om het nog eens te proberen, want dit was al heerlijk. Weliswaar met gewone jonge kaas geraspt er overheen bij gebrek aan Parmezaanse kaas. Zo gaat dat met bevliegingen. Dan roei je met de riemen die je hebt.

In de vroege ochtend kijk ik ‘Het Buitengewoon Gesprek’ met Youp terug. Otje herschreef haar versie van Flappie. En weer was ik ontroerd door de puurheid van deze groep en hun eerlijke vragen.

Daarna luisterde ik de podcast van MISCHA met Hanneke Groenteman. Op haar eigen subtiele humorvolle wijze vertelde de laatste hoe zwaar het was achter de Geraniums te zitten, omdat die toch weer ieder jaar verse aarde en een verpotten met zich meebrengt. Haar leeftijd(85)speelt ook mee in de familie-uitjes, bijvoorbeeld naar De Efteling. Daar kan ze, met pijn in het hart, niet meer mee mee en moet dan erkennen dat ze een blok aan het been zou zijn. Voor die eer bedankt ze graag. Maar dat zijn die kleine pijnlijke scheurtjes van het ouder worden. Aan de andere kant geniet ze van een paar dagen helemaal thuis te zijn, boeken te lezen, te schrijven, te luisteren naar podcasts. Hoe heerlijk ook dat niemand ergens een rem op kan zetten.

Heel herkenbaar en dan ben ik nog maar piep vergeleken met deze grande dame. Dat belooft wat.