En soms al veel eerder

De ketel doet het weer gelukkig. Warm water in het huis, maar eigenlijk is het een luxe probleem van het zuiverste water. Lief neemt altijd een koude douche, maar ik moet er niet aan denken. Hoe makkelijk is het dan om een keteltje warm water in de wasbak te gooien en er wat koud aan toe te voegen, zodat je met een heerlijk zeepje en een washandje alles kan afsoppen. De washand vond ik diep weggestopt in de grote linnenkast. Nooit meer gebruikt sinds, ja, sinds wanneer eigenlijk. Ik denk dat ze in zwang was bij het poedelen van de kinderen toen ze klein waren en natuurlijk in het ziekenhuis en in de zorg bij het wassen van patiënten. Daar hadden we er zelfs twee. Een voor boven en een voor onder, handdoeken en waskommen idem dito. In de wijk waste je met wat voorhanden was, washanden, propjes handdoek, sponzen noem maar op. We deden vroeger eigenlijk alles, vroegen ons niet af of dat wenselijk was en lieten het nooit aan de mensen zelf over. Nu is het ondenkbaar. Ook hier geldt: ‘Help mij het zelf te doen.’ Zo kan het verkeren in een tijdsbestek.

De ooievaar op het dak oogstte bij het plaatsen van een foto van dat hooggeëerd bezoek veel bijval, maar meer nog het huis. Door de bank genomen hadden de meeste vrienden een ander soort huis bij de Hof bedacht. Er was de vraag wat ik in godsnaam nog in die drukke randstad te zoeken had. Tja, dat is dan toch echt het kroost en hun gezinnen. Maar er zijn meer dingen. Zussen, vrienden en vriendinnen, mijn clubjes, de tuin, musea, boeken, noem maar op. Twee totaal verschillende werelden en het is een luxe en een rijkdom om van beiden te mogen plukken.

Het is bijna volle maan en dat was vannacht een beetje te merken. Slapen is onrustig, de dromen weer duidelijk aanwezig en het hanenwaken evenzeer. De volle maan van 12 mei staat volgens diverse astrologen in het mysterieuze en intense teken van de schorpioen. Alles wat je diep weggestopt heb, alles wat verborgen is, krijgt juist een invitatie om gevoeld te worden. Dat is nog al wat, bedenk ik me. Wat verbergt een mens zoal. Kwaaltjes natuurlijk, emoties, vooral de wrevelige of een diepe neerslachtigheid, liefde misschien, haat zou ook kunnen. Alles wat niet in aanmerking komt om onmiddellijk te delen, al zou het in veel gevallen wel tot een open gesprek kunnen leiden, misschien zelfs de oplossing brengen.

Kwaaltjes(die ouderdoms…Je weet wel)benoem ik bijna nooit. Ze zijn stom, werken belemmerend en ze kunnen maar beter genegeerd worden. Wat je niet ziet, is er niet. Soms zijn ze te hardnekkig maar meestal lukt het me, als met het magische gummetje bij het bewerken van een foto, om ze tot praktisch nul te vervagen.

Ik graaf en zoek naar andere verborgenheden maar blijf hangen op dit soort dingen. Als ik qua emotie ergens mee zit, maak ik het vrij snel kenbaar, zeker als we met z’n tweeën zijn. Dat is begrijpelijk, want je bent zo op elkaar ingespeeld dat het verborgen houden van een gemoedsverandering niet onopgemerkt blijft en een gesprek erover lucht op.

De dagen voor en na de volle maan heten hier ‘de Maandagen’. Er kan een zekere lichtgeraaktheid zijn of een dipje iets waar ik, toen ik jonger was, de maandelijkse ongemakken voor gebruikte. Dat de buurman nu al een uur of twee met zijn dreinende bosmaaier aan mijn hoofd zeurt, helpt niet. Dus schrijf ik de Maandagen van me af en hoop dat jullie er overheen stappen. Over een dag of twee is het weer over en soms al veel eerder.